Του
Ροντρίγκο Πλά
“Η πολυτέλεια καταστρέφει τις δημοκρατίες.
Η φτώχεια τις μοναρχίες.”
Montesquieu
Ο κινηματογράφος της Λατινικής Αμερικής μας έχει χαρίσει πολλές φορές δυνατές δημιουργίες νατουραλιστικής οπτικής και κυνικής απεικόνισης, χαρακτήρες και μοτίβα που απέχουν πολύ, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, από τις σκηνογραφικές και σεναριακές εμμονές του Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου ρεύματος. Η νοτιοαμερικανική πραγματικότητα είναι τόσο έντονη και επίκαιρη που μόνο μια σκληρή κινηματογραφική και λογοτεχνική ματιά μπορεί να αποδώσει τα δίπολα και τα κοινωνικό-οικονομικά φαινόμενα που βιώνουν για αιώνες οι κάτοικοι του πιο καταπιεσμένου και ταυτόχρονα πιο επαναστατικού κομματιού του κόσμου.
Σε πλήρη αφοσίωση αυτού του ύφους που μας χάρισε την Πόλη του Θεού, ο Ροντρίγκο Πλά σκηνοθετεί μια ταινία δυναμιτισμένη και ταυτόχρονα δραματική, παίζοντας με τα όρια της κρίσης του θεατή περί σωστού και λάθους, περί δικαιοσύνης και μη. Το ζήτημα όμως είναι ότι για τον ανυποψίαστο θεατή δυστυχώς η ταινία θα μείνει μέχρι εκεί…
…Στο κέντρο της πόλης του Μεξικού βρίσκεται διαχωρισμένη με τεχνητό τοίχος και κάμερες, περιφρουρημένη από τις φαβέλες και τη διεφθαρμένη καθημερινότητα η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΖΩΝΗ, μια μικρή πόλη με βίλες, ιδιωτικά σχολεία και ιδιωτική αστυνόμευση που κατοικούν πολίτες της μεγαλοαστικής τάξης. Με αφορμή την παράνομη είσοδο τριών ανήλικων παιδιών με σκοπό να κλέψουν, η κατάσταση θα ξεφύγει όταν οι ίδιοι οι κάτοικοι της ζώνης θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους κάνοντας αυτή τη μικρή απόπειρα να καταλήξει σε αιματοκύλισμα…
…μέσα από την κεντρική ιδέα μιας καταπάτησης το σενάριο χρησιμοποιώντας το διαχωρισμό πλούσιου-φτωχού, παράνομου-νόμιμου, θα αφήσει σταδιακά να λειτουργεί με υποδόριο τρόπο ο πραγματικός στόχος του σκηνοθέτη: η αφήγηση των ταξικών αντενδείξεων και του ηθικού δίπολου που χαρακτηρίζει όλες τις σύγχρονες κοινωνίες σε κάθε άκρη του κόσμου.
Ο ρεαλισμός αφήνει τη θέση του στον συμβολισμό και την αλληγορία ψυχογραφώντας την άμεση είσοδο της μεγαλοαστικής τάξης στην παράνοια όταν αυτή νιώθει ότι αρχίζει να διώκεται και να πιέζεται κινδυνεύοντας να χάσει την ασφάλεια της, τα κατεχόμενα της, πασχίζοντας να διατηρήσει την κατ΄εξαίρεση συνθήκη που πληρώνει για να έχει απέναντι στους νόμους, απέναντι στις υπόλοιπες τάξεις. Η κάμερα ακολουθεί τις οργανωμένες κινήσεις των κατοίκων να θεσπίσουν εσωτερικούς νόμους, εσωστρεφείς λύσεις με σκοπό την παραδειγματική τιμωρία ενός ανήλικου παιδιού που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εικόνα της φτώχειας και της εξωτερικής κατάστασης που εκείνοι αποφεύγουν. Η κάμερα ταυτόχρονα ακολουθεί τον απεγνωσμένο ανήλικο που πασχίζει να φύγει έξω από το τείχος, εγκλωβισμένος μέσα στις κάμερες και τα καταπράσινα πάρκα των πλούσιων κλείνοντας το μάτι στη σύγχρονη πραγματικότητα που θέλει τους εργαζόμενους εγκλωβισμένους στους νόμους και τις εργασιακές συνθήκες των επιχειρήσεων και του κράτους, μη μπορώντας να αντιδράσει με αποκορύφωμα την απίστευτη σκηνή του λιντσαρίσματος πριν το τέλος.
Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΖΩΝΗ καταφέρνει και γίνεται ο καθρέφτης πολλών ακραίων συνθηκών που μόλις τώρα εμφανίζονται σε πολλές από τις «πολιτισμένες» χώρες του Δυτικού κόσμου. Μιλάει για όλες τις ζώνες που κατάφεραν οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις να εφεύρουν και να συντηρήσουν όλο και πιο σκληρά. Από την εκ διαμέτρου αντίθετη οικιστική ψυχολογία που συναντά κανείς σε όλες τις περιοχές με τα φρικτά αστικά κέντρα και τα καλογυαλισμένα προάστια, από τα συγκοινωνούντα δοχεία που είναι η αστυνομία με το κράτος και φυσικά την κατάφωρη εικόνα ενός μέλλοντος αψεγάδιαστα χωρισμένου σε έχοντες και μη, από την Ελλάδα μέχρι την Αργεντινή με το μίσος και το φθόνο που πάντα γεννά η καταπίεση. Μια ταινία που τελικά ίσως δείχνει πώς η σύγκρουση θα πάψει να γίνεται στις πλατείες και θα μεταφερθεί μοιραία στις Ιδιωτικές Ζώνες…
Το παρόν άρθρο τελειώνει με τον πίνακα του Diego Rivera May Day procession in Moscow και είναι αφιερωμένο σε όλες τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών
by Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου