Πρόταση dvd: ΚΕΛΙ 211(CELDA 211)

Του

Daniel Monzón

 

Το Ξύπνημα

Κατευθείαν από την δημιουργική «πυριτιδαποθήκη» της Ευρώπης, το 2009 αυτή η ταινία αποτέλεσε ξαφνικό blockbuster σε πολλές χώρες δείχνοντας για άλλη μια φορά γιατί τα τελευταία χρόνια το Hollywood προτιμάει σενάρια και ιδέες από τη Γηραιά Ήπειρο προς τέρψιν σκηνοθετών και σεναριογράφων που είναι σε απονεύρωση.

H ιστορία ξεκινά όταν ο νεοπροσληφθής ως φύλακας Juan (Alberto Ammann) ξυπνάει τραυματισμένος και αφημένος σε ένα άδειο κελί ύστερα από το ξαφνικό ξέσπασμα των κρατουμένων στο αφιλόξενο και παθογόνο περιβάλλον μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας στην Ισπανία. Όντας ο μοναδικός από το προσωπικό που είναι άγνωστος στους τροφίμους θα κληθεί να βρει άμεσα έναν τρόπο να επιβιώσει ανάμεσα τους παριστάνοντας κι αυτός τον κρατούμενο. Απέναντι του θα υπάρξει ένα χάος από οργισμένα μυαλά και σώματα με επίκεντρο την δογματική μορφή του Malamadre(ένας αψεγάδιαστος Luis Tosar σε ένα ερμηνευτικό tour de force που του χάρισε το Goya καλύτερου ανδρικού ρόλου)που δείχνει να κινεί τα αντιστασιακά και επιθετικά νήματα απέναντι στην ιδρυματική εξουσία.

Όσο περνάνε οι ώρες ο Juan θα δοκιμαστεί ενεργά σε βίαιες συγκρούσεις περνώντας από το ρόλο του ύποπτου σε αυτόν του έμπιστου καθώς έξω η αστυνομία χτίζει μια άλλη «φυλακή», γεμάτη βία πάνω στους συγγενείς των φυλακισμένων, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια εκρηξιγενή κατάσταση που θα στοιχήσει στον Juan κάτι από την προσωπική του ζωή. Τότε είναι που ο ίδιος θα πρέπει να διαλέξει τελικά στρατόπεδο.

Ο Monzón δε ξεφεύγει από τα περιγραφικά κλισέ μιας έγκλειστης κοινότητας κι αυτό γιατί στόχος του είναι να χρησιμοποιήσει τα ερμηνευτικά υλικά των πρωταγωνιστών του καταφέρνοντας να αναδείξει το κρυφό αυτονόητο της ανθρώπινης φύσης: το ένστικτο που οδηγεί στην επιβίωση αλλά και στην οργή απέναντι σε ο,τι μας στερεί την ελευθερία, είτε αυτή λέγεται πολιτικά δικαιώματα είτε λέγεται οικογένεια. Σίγουρα δεν γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί ο θεατής με τους φυλακισμένους, ούτε με το δίκιο τους. Αυτό που αφήνει ο σκηνοθέτης να ταυτιστούμε, να βιώσουμε, είναι η προσαρμοστικότητα ενός ομαλού μυαλού στο χάος και στο άδικο που κατασκευάζει η εξουσία μιας φυλακής, μιας κοινωνίας, όταν αυτή δεν έχει ψυχραιμία και όταν στρέφεται εναντίον όλων προς εξασφάλιση ελέγχου.

Ο Juan είναι η στάση που παίρνει ο σκηνοθέτης απέναντι σε όλους εμάς, τους φαινομενικά ήσυχους ανθρώπους, τους political correct που αφήνουμε τα πάντα να έρχονται πάνω μας μέχρι τη στιγμή που αγγίζουν μια πολύ ευαίσθητη χορδή, τη στιγμή που η κοινωνιολογία των κανόνων και της ηθικής αφήνει χώρο στην αγανάκτηση και τη ροπή προς το μίσος, βγαίνοντας από το κελί μας.

Δυνατά πλάνα και κυνική κινηματογράφηση σε αυτή τη βραβευμένη με 8 βραβεία Goya ταινία, που ίσως θα ζήλευε την τραχύτητα και το συμβολισμό της ο «στρογγυλοποιημένος» τώρα πια, David Fincher.

By Rory