Πρόταση dvd: Η Τέλεια Ομορφιά

Του

Paolo Sorrentino

… για στον χαμένο εαυτό

Η ποίηση παραμένει ακόμη μια δύσκολη οδός, μια βασιλική οδός όπως τα όνειρα. Μέσα σε αποσπασματικά λόγια και λέξεις συμβολικές κρύβεται μια Άλλη υπόγεια ζωή, μια παράλληλη ανθρώπινη φύση που κυλάει πίσω από τα κτίρια που μπαινοβγαίνει ο καθένας, κάτω από τα μάτια που κοιτούν συμβατικά, μέσα στους νευρώνες που αλλάζουν ηλικίες. Η ποίηση ίσως είναι ο Χρόνος που αντί για γραμμικός γίνεται στάσιμος ή φωτογραφικός, αφήνοντας μας για λίγο Εκεί, στα μέρη και τα σημεία που άξαφνα πέφτουμε πάνω σε ένα πλάσμα όμοιο μας, που μιλάει άλλη γλώσσα, που απλόχερα δέχεται τα λάθη και τη μοναξιά. Που απλά αποδέχεται την αλλαγή και τη φθορά.

Τα πάντα φθίνουν και αλλάζουν όταν αρχίζεις να πατάς και με τα δύο πόδια στην πραγματικότητα, όταν φοβικά την αποδέχεσαι και τη διαμορφώνεις με τη λογική, αποκυρήσσοντας τον πρώιμο εαυτό, όταν η λάσπη καλύπτεται με μετάξι, όταν οι τρόποι στρογγυλεύουν για τη συμπάθεια, όταν το θράσος γίνεται αμηχανία, τη στιγμή που αφήνεις όλα τα μπλα… μπλα… μπλά όπως λέει ο ήρωας του Σορεντίνο, να καλύψουν την αγωνία σου να υπάρχεις μέσα στον κόσμο.

Η ταινία του σημαντικού Ιταλού δημιουργού είναι μια κάθετη καταδίκη της προηγούμενης γενιάς, αυτής που διασκέδασε νευρωτικά, που σκότωσε κάθε αισθητική νομίζοντας πώς έπλασε τον κόσμο από την αρχή, έναν επίγειο Παράδεισο όπου η πρώην εργατική τάξη μπορούσε να μπει με καινούργια ρούχα και μπότοξ, με λαγνεία και αστείρευτη σαγήνη.

Σε μια Ρώμη που θα μπορούσε να είναι η κάθε εξιδανικευμένη αστική μητρόπολη, ένα σύμβολο επιτυχίας και κλάσης, όπως άλλοτε η Αθήνα ή η Νέα Υόρκη, ο Σορεντίνο βάζει τον ήρωα του, ένα κινούμενο μεσήλικο φάντασμα, να την ανακαλύπτει από την αρχή. Τα πιο όμορφα σημεία της, τις καθαρές πηγές της, τα άφθαρτα τοπία της που κουβαλούν κάτι πρωτόγονο και άρα αθώο, αμετάβλητα, αιώνια και άρα όμορφα, άφθαρτα σε σχέση με αυτόν που πια στα 50 του «σέρνεται» ακόμη μέσα στο στιγμιαίο, παρέα με κέρινα ομοιώματα ανθρώπων που λιώνουν την ημέρα αλλά ανασυστήνονται τη νύχτα, τη νύχτα που συμβολίζει την ενέργεια, την στιγμιαία ψυχική αθανασία(sic), με τα λόγια να μην έχουν συνοχή, με τα άτομα να είναι «βρικόλακες» με λακωνικά ψελλίσματα και σωματική μονάχα διέγερση.

Τη μέρα όμως δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα. Τη μέρα το σώμα ξυπνάει με την αλήθεια του και οι ρυθμοί υπενθυμίζουν πόσο μακριά έχεις φτάσει. Πόσο μακριά είναι το τέλειο που κυνηγάς… and you run and you run to catch up with the sun but is sinking…

Αν ακόμη έχει μείνει δύναμη γυρνάς πίσω, πολύ πίσω. Να βρεις εκείνο το αγόρι, εκείνο το κορίτσι…

Να βρεις ένα τέχνασμα.

Στέλιος Μοίρας