Πρόταση dvd: Z O D I A C

Του

David Fincher

Ο,τι δεν φαίνεται

Ο τρόμος είναι μια βραδυφλεγής συνθήκη όταν έχει να κάνει με καταστάσεις οι οποίες επιβάλλονται μέσα από ενδείξεις, εικασίες, ακόμη και από innuendos, μέθοδος αποτελεσματική και απόλυτη στις συνέπειες της μιας και συντηρείται κυρίως από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η υποκειμενική λογική του καθενός τα στοιχεία. Την εικόνα. 

Το 2007 ο David Fincher παραδίδει την δική του πραγματεία πάνω στο φόβο και την παράνοια, με τρόπο διαφορετικό από ότι μας είχε «επιβάλει» στο SEVEN, παίρνοντας με την σκοτεινή του ματιά την ιστορία του ίσως πιο διαβόητου serial killer της νεότερης Αμερικάνικης Ιστορίας μόνο και μόνο για να τον χρησιμοποιήσει ως ένα εργαλείο ανατομίας της σύγχρονης τρομοκρατίας, όπως αυτή μπορεί να ειδωθεί πλέον μέσα από τη δύναμη των ΜΜΕ και της υποσυνείδητης καταστροφολογίας που διαπνέει τον σύγχρονο νευρωτικό άνθρωπο.

Με κεντρικό άξονα την αληθινή ιστορία ενός «αόρατου» εκτελεστή και του τρόπου που ο ίδιος χειραγωγεί αρχικά την αστυνομία και τους δημοσιογράφους, χαρίζοντας τους μόνο τη φαντασιωτική του διάσταση μα ποτέ ένα απτό στοιχείο, ο σκηνοθέτης στοχοποιεί, ίσως εν αγνοία του, τις δύο βασικές κοινωνικές ομάδες που ακόμη και σήμερα εκτελούν το χρέος της «τάξης» και της «πληροφόρησης», πολλές φορές με έναν παρανοϊκό τρόπο που χρίζει εύκολης πίστης από τους πολίτες. Και σε αυτό το σημείο είναι που τελειώνει ο πρωταγωνιστικός ρόλος του δολοφόνου, γιατί στη συνέχεια ο Fincher ξετυλίγει τον κινηματογραφικό του γρίφο μόνο μέσα από την εμμονή που εμφανίζει ένα γαϊτανάκι από ανθρώπους γύρω από μια απειλητική μορφή που τους επηρεάζει αλλά η ίδια δεν επηρεάζεται καθόλου. 

Με καθόλου τυχαίο ιστορικό background τα τέλη των 70’s και το τέλος της λεγόμενης flower power στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο έπειτα από την δολοφονία της γυναίκας του Roman Pοlanski από τον Charlie Manson, ο σκηνοθέτης διαλέγει να κάνει την πιο ώριμη ταινία του δουλεύοντας με τον εσωτερισμό των ενστίκτων και όχι με τον τρόπο που αυτά εξωτερικεύονται(SE7EN, Fight Club) κάνοντας έτσι το θεατή να στραφεί περισσότερο στις ψυχικές του διεργασίες και όχι στις νοητικές. Στο σύμπαν που χτίζει η ταινία σταδιακά, ο κύριος ρόλος δεν αποδίδεται στην μονάδα όπως στις προηγούμενες ταινίες του αλλά στο σύνολο, και στο πώς αυτό παραδίδεται στο φόβο του αγνώστου. 

Οι τρείς πρωταγωνιστές(Ruffalo, R.Downey. Jr, Gyllenhaal) δεν εμφανίζονται ποτέ δυναμικοί, ούτε διαχειριστικοί, φθειρόμενοι μέσα σε ένα καφκικό περιβάλλον από στοιχεία που δεν σχηματίζουν τον ένοχο αλλά την δική τους αποπροσωποποίηση καταλήγοντας μόνοι, θύματα μιας ιστορίας που συνέβαλε μόνο στο συλλογικό ασυνείδητο του τρόμου σε μια Αμερική η οποία μέχρι πρόσφατα είχε παραδοθεί στην παράνοια του εξωτερικού εχθρού (βλ. 11/9), αφήνοντας να σαπίζει ηθικά και θεσμικά από μέσα. Σε κάθε πλάνο του ο σκηνοθέτης αφήνει να υπονοούνται πρόσωπα ως ένοχοι, τονίζοντας έτσι τον εσωτερικό ρυθμό του φόβου.

Ο δολοφόνος του Zodiac δεν έχει συγκεκριμένη μέθοδο, δεν σκοτώνει μόνο σε συγκεκριμένες ώρες, δεν έχει επαναλαμβανόμενα μοτίβα, έρχεται και φεύγει όπως κάθε ανορθόδοξη σκέψη και πράξη, καθρεφτίζοντας μέχρι το τέλος την αβέβαιη τροχιά του Σύγχρονου Κόσμου.

by Rory