Η νοτιοκορεάτικη ταινία «Παράσιτα» (Parasite), κατάφερε να πετύχει τελικά κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στο Χόλιγουντ: να αποσπάσει το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, το πλέον βαρύτιμο της αμερικανικής ακαδημίας του κινηματογράφου, μαζί με το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας, το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Τα Παράσιτα πήραν 4 Όσκαρ, 4 το 1917, 2 το Κάποτε στο Χόλιγουντ και ο Joker 2.
Παρ'όλα αυτά άξια λόγου είναι τα 2 Short Films που βραβεύτηκαν με Oscar "Hair Love" και "The Neighbor's Window".
Μια παρέα 5 φίλων που όλοι τους ζουν στο Ηράκλειο Κρήτης με μοναδικό κίνητρο ότι αγαπούν την πόλη, βρήκαν το θάρρος να αναδείξουν ένα άσχημο κομμάτι αυτής. Αυτό της πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία. Έτσι δημιούργησαν ένα 8λεπτο βίντεο όπου παρουσιάζουν πόσο δύσκολο είναι ένα άτομο με αμαξίδιο να κινηθεί στην πόλη.
Αξίζει να σημειωθεί πως η χρηματοδότηση για το βίντεο έγινε από τα μέλη της παρέας τους. Χωρίς να προσδοκούν κάποιο προσωπικό κέρδος ή ανταποδοτικό όφελος.
O Gary Anthony Fraser κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, μεγάλωνε στο Muirhouse, μια φτωχή, εργατική γειτονιά βόρεια του Εδιμβούργου, όπου η ηρωίνη και το AIDS θέριζαν, με ένα ασύλληπτο 51% του ντόπιου πληθυσμού να έχει βγει θετικό σε εξέταση για τον ιό HIV.
Μόλις στα 11 του χρόνια ο Garry άρχισε να πουλάει acid, speed, χασίσι, κι ό,τι άλλο έβρισκε. Στα 14 με 15 τον έβαζαν σε κανονικές φυλακές, μαζί με ισοβίτες, βιαστές... Με τους γονείς του να μην μπορούν να τον ελέγξουν, ξόδεψε οκτώ χρόνια της νεαρής του ζωής περνώντας από 36 διαφορετικά ιδρύματα, μέσα στα οποία βίωσε σωματική και σεξουαλική βία. Επιπλέον, έχασε αναρίθμητους φίλους από τα ναρκωτικά, ενώ ο ίδιος κατέληξε εθισμένος στο κρακ.
Έχοντας απεμπλακεί πλέον από τα ναρκωτικά και το έγκλημα, ο Garry είναι πια σκηνοθέτης βραβευμένος τόσο με BAFTA όσο και με Βραβείο MTV. Στο Everybody's Child, το οποίο ονομάστηκε «Trainspotting σε ντοκιμαντέρ», o Garry καταγράφει πώς κατάφερε να αποδεχτεί το παρελθόν του, μέσα από μια ταινία πλημμυρισμένη με πόνο, μιζέρια και δυστυχία. Εντούτοις, η ταινία αντλεί τον δυναμισμό και το πάθος της από τον ίδιο τον Garry, ο οποίος είναι ένας παθιασμένος άνθρωπος που πιστεύει ξεκάθαρα στην ικανότητα της τέχνης να μεταμορφώνει.
Μια ταινία μικρού μήκους που κάνει αίσθηση με τον τρόπο κινηματογράφησης του είναι το "Tolerance". Ο ίδιος λέει στην αρχή ότι είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα.
Το συνεργείο και οι πρωταγωνιστές, μαζί με τη συμμετοχή πολλών βοηθητικών ηθοποιών, θα στήσουν τον κόσμο της ταινίας.
Τα γυρίσματα της ταινίας μικρού μήκους “Loca” αρχίζουν. Οι 30 συντελεστές επί εννέα μέρες θα κινούνται στο κέντρο του Ηρακλείου για την κινηματογράφησή της, με τη συνδρομή των ιδιοκτητών των χώρων που θα χρησιμοποιηθούν και των κατοίκων γύρω από τους δρόμους όπου εκτυλίσσονται οι σκηνές της ταινίας.
Το συνεργείο και οι πρωταγωνιστές, μαζί με τη συμμετοχή πολλών βοηθητικών ηθοποιών, θα στήσουν τον κόσμο της ταινίας. Έναν μυθοπλαστικό κόσμο μιας μεγάλης πόλης σαν το Ηράκλειο, δίνοντας σκηνοθετικά και σεναριακά εν μέσω Αποκριών το στίγμα για τα χρόνια που ζούμε.
Ο Λουκάς, η Λόκα, ο Γιάννης της υπόγας και ο Αστυνομικός της ταινίας είναι οι χαρακτήρες που θα ακολουθήσουν οι θεατές σ’ αυτό το ουτοπικό παραμύθι. Δείτε το promo της ταινίας και στηρίξτε μας στην εκστρατεία εξεύρεσης πόρων στο Indiegogo https://igg.me/at/LocaShortMovie.
Το κόκκινο σκαθάρι. Ένας επισκέπτης που ήρθε από αλλού. Αν ακουμπήσεις το αυτί σου πάνω σε έναν φοίνικα θα τον ακούσεις να τρίζει. Το σκαθάρι κάθεται στο κεφάλι του φοίνικα και μετά τα σκουλήκια του εισχωρούν στην καρδιά. Το κόκκινο σκαθάρι τρώει την καρδιά του φοίνικα. Και ο φοίνικας πεθαίνει Ο μόνος φοίνικας που δεν πεθαίνει είναι ο Washingtonia.
Επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2014. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και κέρδισε το βραβείο EFA Award στο Φεστιβάλ της Γάνδης.
Κατά τη διάρκεια του Δείπνου, το σύστημα λειτουργεί σαν μια καλολαδωμένη μηχανή. Συνεχώς τροφοδοτεί τους λίγους που ανόητα καταναλώνουν όλους τους πόρους, ενώ άλλοι μόλις και καταφέρνουν να μαζέψουν ό,τι λιγοστό πέφτει από το τραπέζι.
Επίσημη συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κλερμόν Φεράν το 2015.
Λευκό σεντόνι
Σκηνοθεσία: Σόνια Λίζα Κέντερμαν
Σενάριο: Σόνια Λίζα Κέντερμαν
2015 | 19’
Αύγουστος. Αφόρητη ζέστη. Η αδιάκοπη πορεία των αυτοκινήτων καθώς προσπερνούν τη μοναξιά της επαρχίας. Μοναδική φιγούρα στην ερημιά αυτού του τόπου μια γυναίκα που περνά τις ώρες στην εθνική οδό. Δεν έχει κανένα προορισμό παρά μόνο τις μνήμες της.
Επίσημη συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Golden Boll της Τουρκίας.
Η Αθήνα καλύπτεται από μια περίεργη κίτρινη σκόνη. Στην αρχή όλοι πίστεψαν ότι ήταν θειάφι, αλλά λίγες ώρες μετά ανέτειλε ο Κίτρινος Πυρετός. Κανείς δεν περίμενε τι θα συνέβαινε. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η πόλη θα μετατρεπόταν σε ένα δάσος από φοίνικες.
Επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του 68ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο το 2015.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε ένα καταπληκτικό μικρού μήκους φιλμ για το νησί Ellis. Το νησί ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών από το 1892 και συνέχισε μέχρι το 1954. Από εκεί πέρασαν 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ είχε έναν τουλάχιστον πρόγονο του στο νησί Ellis.
Οι κοινωνίες και οι μάζες είναι χειραγωγήσιμες σύμφωνα με τον πατέρα της ψυχολογίας Ζίγκμουντ Φρόιντ. Στο βιβλίο του η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του εγώ, αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών αναφέροντας πως οι μάζες διακατέχονται από τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου τα οποία ως επί το πλείστον είναι βίαια, επιθετικά και σεξουαλικά. Αυτές οι δυνάμεις μπορεί να οδηγήσουν τις κοινωνίες στο χάος. Ακόμη ισχυριζόταν ότι οι μάζες είναι χειραγωγίσιμες, είναι εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου.
Ένα κοινωνικό πείραμα που δίνει απαντήσεις σε πολλές συζητήσεις γύρω από το κατά πόσο οι Έλληνες είναι ρατσιστές, πραγματοποίησε στις 20 Φεβρουαρίου η ActionAid Ελλάς. Στόχος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ήταν να καταγραφεί η αντίδραση των ανθρώπων τη στιγμή που ένας άνθρωπος δέχεται ρατσιστική επίθεση μπροστά στα μάτια τους. Κάποιοι δειλιάζουν, κάποιοι υπερθεματίζουν, πολλοί σιωπούν, όμως στο τέλος φαίνεται ότι τα αποτελέσματα είναι περισσότερο ενθαρρυντικά απ΄ ότι ενδεχομένως να περίμενε κανείς. Η κάμερα στήθηκε στο κέντρο της Αθήνας σε δύο στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό.
Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Οι κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο. Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά. Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους.
Τα αποτελέσματα μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξα: 4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάχθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις.
Με βάση τα αποτελέσματα του κοινωνικού πειράματος, ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς, δήλωσε: «Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνα της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας»....
Με την μικρού μήκους ταινία «Παίρνουμε Θέση» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη σας προσκαλούμε να σπάσουμε τη σιωπή και να εναντιωθούμε στον ρατσισμό και την ξενοφοβία που έχουν γιγαντωθεί στη χώρα μας.
Μια ιστορία που πιθανόν διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή σε πολλά σημεία της Ελλάδας.
Η ActionAid δουλεύει συστηματικά εδώ και 40 χρόνια υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Ο ρατσισμός καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα με απόλυτο τρόπο.
Η χρήση σωματικής βίας είναι η ακραία εκδοχή του ρατσισμού. Δεν χρειάζεται ,όμως, να ασκήσουμε βία για να είμαστε ρατσιστές ή να προάγουμε τον ρατσισμό. Αρκεί να συμπεριφερόμαστε σαν ο «άλλος», ο «ξένος» να μην είναι ίσος με εμάς. Αρκεί να σιωπούμε για να γιγαντώνεται ο ρατσισμός.
Το 72% των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν υπάρχουν απολίτιστοι και πολιτισμένοι λαοί, υπάρχουν μόνο διαφορετικοί πολιτισμοί. Ομως, 6 στους 10 (63%) πιστεύουμε ότι το έθνος μας είναι ανώτερο σε πολλά σημεία σε σχέση με άλλα έθνη
.
Το 2013 το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε 166 περιστατικά ρατσιστικής βίας με τουλάχιστον 320 θύματα2. Καθώς δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές, οι αριθμοί αυτοί είναι συντηρητικοί καθώς τα θύματα φοβούνται ή δεν γνωρίζουν πώς να κάνουν καταγγελίες. Ταυτόχρονα, οι επιθέσεις στρέφονται και κατά των υπερασπιστών των δικαιωμάτων των ρατσιστικών επιθέσεων.
«Ευτυχώς δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι που θέλουμε να σταματήσει η εξάπλωση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στην Ελλάδα. Όμως, μια βουβή κοινωνία που δεν παίρνει θέση ενάντια σε κάθε εκδοχή ρατσισμού από τη βία μέχρι την αδιαφορία μπροστά στις διακρίσεις κινδυνεύει. Η αλλαγή στάσης πρέπει να ξεκινήσει και από εμάς και την καθημερινότητά μας. Γι αυτό και λέμε ότι όλοι πρέπει να πάρουμε θέση τώρα!» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς.
«Εχοντας ζήσει μικρός στην Νότια Αφρική την εποχή του apartheid, εχω προσωπικά βιώματα του τι σημαίνει ρατσισμός και ξέρω από πρώτο χέρι πόσο καταστροφικό μπορεί να είναι αυτό για την ανάπτυξη μιάς κοινωνίας. Θεωρώ ότι η αρχή της ισότητας είναι αδιαμφισβήτητη ανθρωπιστική αξία και οποιαδήποτε άλλη θεώρηση οδηγεί σε βαρβαρότητα που πρέπει μια πολιτισμένη κοινωνία να καταπολεμήσει χωρίς κανέναν ενδοιασμό.» δήλωσε ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, σκηνοθέτης της μικρού μήκους ταινίας.
Πρωταγωνιστούν οι Τάσος Νούσιας, Τιτίκα Σαριγκούλη, Stefania Sholla
Ποιητικά ωμή και επιδραστικά ψυχολογική, η ταινία του
Χρήστου Χουλιάρα ήταν μία από τις ταινίες που έμειναν στο νου των θεατών του
διαγωνισμού. Αυτών που έψαχναν τουλάχιστον για ήρεμη κινηματογραφική δύναμη και
όχι πυροτεχνήματα. Σαν σεκανς από σκέψη του FrancisBacon ο
σκηνοθέτης αφήνει αντικείμενα να πέφτουν, με τη βαρύτητα που ο χρόνος πέφτει
μέσα στο σώμα, η πραγματικότητα και η θλίψη στο μυαλό, η ίδια η ζωή. Μόνο που
αυτή η βαρύτητα έρχεται και εξωτερικές δυνάμεις όπως φανερώνεται σταδιακά στην
ταινία. Τα κοντινά βλέμματα, η σύνδεση με το βλέμμα του θεατή, οι λεπτομέρειες
των σωμάτων, όλα κομμάτια μιας ολότητας, του ανθρώπου, που κανείς πια δε το
σέβεται, δεν το εμπεριέχει παρά αφήνεται σαν πορεία στον αέρα, γύρω από μια
θηλιά να αφήνει το βάρος, την ύπαρξη να εκκρεμεί. Ντυμένη με το απίστευτο,
ομώνυμο κομμάτι μιας ιδιαίτερης μπάντας,
των Gravitysays_i, η ταινία του Χουλιάρα είναι άμεση, καθηλωτική,
ένα καθρέφτισμα όσων μας περιμένουν κοιτώντας άηχα τους δήμιους μας.
Bιογραφικό σημείωμα
Ο Χρήστος Χουλιάρας γεννήθηκε και ζεί στην
Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και φωτογραφία.
Έχει δουλέψει στο πλευρό σημαντικών Έλλήνων σκηνοθετών
(Νίκος Νικολαΐδης, Θεόδωρος
Αγγελόπουλος, Νίκος Γραμματικός, Γιάννης Οικονομίδης)
σαν βοηθός σκηνοθέτη. Έχει σκηνοθετήσει μουσικά video και το Ντοκιμαντέρ για
τον Νίκο Νικολαΐδη “DirectingHell”.
Πατήστε πάνω στον τίτλο για να δείτε την ταινία: Games of Trust
Διάρκεια
4 ́ 19 ́ ́
Σκηνοθεσία, Παραγωγή και Σενάριο
Μαρία Χατζηγιάννη
Ηθοποιός
Κατερίνα Σολδάτου
Σύνοψη
Ποιος άραγε κινεί τα νήματα της ζωής
μας... Στιγμές, σκηνές και πράξεις μιας
καθημερινότητας, που μοιάζουν να
υπόκεινται σε μια κεκτημένη ταχύτητα.
Παιχνίδια του μυαλού μας, παιχνίδια
μεταξύ οντοτήτων, σχέσεις αλληλεξάρτη-
σης και εμπιστοσύνης, σχέσεις θύτη και
θύματος. Ό,τι και αν κρύβεται πίσω από
τα νήματα, η αιώρηση διακόπτεται με ένα
μόνο τρόπο...
Με συμμετοχή στο διαγωνιστικό Τμήμα του «Ελληνικού
Σχεδίου» της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, η ταινία της Μαρίας Χατζηγιάννη
αποτελεί την ονειρική απεικόνιση
υπόγειων συναισθημάτων, σκέψεων και άγνωστου φόβου. Μέσα από αστικές εικόνες,
με μια φωτογραφία όμορφα «βουτηγμένη» στο μπλε του κοβαλτίου, και με την
εξαιρετικά στημένη χορογραφία, η δημιουργός με λιτό και διακριτικά ποιητικό
τρόπο αποδίδει την αιώρηση που ο καθένας βιώνει άθελα του μέσα σε μια σχέση.
Την οποιαδήποτε. Στην πρόσκαιρη και ψευδαισθητική ευτυχία που όλοι
κατασκευάζουμε καθώς δημιουργούμε δεσμούς, αφηνόμαστε στους Άλλους. Στα λόγια
τους, στο σώμα, στα βλέμματα, στα μη λεκτικά και τις λεπτομέρειες που τους
καθιστούν ένα κομμάτι καθημερινότητας απτής και νοητικής. Τι γίνεται όμως όταν η επιθυμία αλλάζει πρόσωπο, άρα
προσδοκίες; Όταν κουράζεται σαν όλα τα άλλα πράγματα της ζωής μας; Πόση εξουσία
έχουμε στους άλλους επιμηκύνοντας ή παύοντας την παρουσία τους μέσα μας κι έξω;
Με εξαιρετική μουσική επένδυση από τον Α. Στρατίκη, η θέαση της συγκεκριμένης
ταινίας είναι απλά μια πανέμορφη φυσαλίδα ονείρου που κάποιος μπορεί να έχει
μέσα σε ένα μετρό, σε ένα κτίριο όσο σκέφτεται απλά αλλά σημαντικά πράγματα.
Bιογραφικό σημείωμα
Η Χατζηγιάννη Μαρία είναι απόφοιτη Τμήματος
Γεωγραφίας (Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο), με μεταπτυχιακό
στην Ανάπτυξη και Διαχείριση του
Ευρωπαϊκού Χώρου. Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Σκηνοθετών.
Σκηνοθέτις ταινιών μικρού μήκους (με τρεις ταινίες στο ενεργητικό της–συμμετοχές
στο διαγωνιστικό τμήμα Φεστιβάλ Δράμας, τα κρατικά βραβεία ποιότητας και
βραβείο στο 1o Athens 48h film festival). Σκηνοθέτις σε τηλεοπτικό κανάλι.
Το Destino πρόκειται για μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους διάρκειας 6:32", που προέκυψε από τη «μυθική» συνεργασία μεταξύ του Walt Disney και του Salvador Dali.
Η παραγωγή ξεκίνησε το 1945 και κράτησε για οκτώ μήνες περίπου, έως ότου για καθαρά οικονομικούς λόγους, μπήκε στο ράφι και ξεχάστηκε.
Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 50 χρόνια για να επανέλθει στην επιφάνεια από τον ανιψιό του Ουόλτ Ντίσνεϊ και νυν πρόεδρο της εταιρείας, Ρον, ο οποίος ανέθεσε την ολοκλήρωση του έργου στο Γαλλικό τμήμα των Ντίσνεϊ Στούντιο.
Έτσι με μια ομάδα από 25 animators αποκρυπτογράφησαν τα storyboards και ολοκλήρωσαν την ταινία.
Το Destino κυκλοφόρησε σε DVD το 2010 μαζί με ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει αρχειακό υλικό και αναλύσεις σχετικά με τη συνεργασία του Σαλβαντόρ Νταλί με τον Ντίσνεϊ.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Κρόνου, την προσωποποίηση του χρόνου και την αδυναμία να πραγματοποιήσει την επιθυμία της αγάπης του για μια θνητή. Οι σκηνές συνδυάζουν μια σειρά από σουρεαλιστικούς πίνακες του Νταλί με το χορό και την μεταμόρφωση.
Η Κινηματογραφική Ομάδα Αρχανών επιστρέφει ξανά στη δράση και μάλιστα σε νέο χώρο. Ο ατμοσφαιρικός θερινός κινηματογράφος των Αρχανών παραχωρήθηκε για πρώτη φορά στην εν λόγω ομάδα, η οποία θα μας κρατήσει συντροφιά μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη. Είναι μια πρωτοβουλία που αξίζει την υποστήριξη όλων των φίλων του κινηματογράφου όπου και αν βρίσκονται.
Σήμερα Τρίτη 21/8 στις 21.30 η Κινηματογραφική Ομάδα θα προβάλει ταινίες μικρού μήκους από το φεστιβάλ της Δράμας.
Θα υπάρχει σημείο συγκέντρωσης τροφίμων μακράς διαρκείας τα οποία θα διανέμονται σε συνεργασία με την κοινωνική υπηρεσία του Δήμου σε οικογένειες που έχουν ανάγκη.
Τις ημέρες Τρίτη 24, Τετάρτη 25 και Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012 στις 18:00 και 20:00, προβάλλονται στον Βιτσέντζο Κορνάρο οι ταινίες που ξεχώρισαν και όσες βραβεύτηκαν από το δημοφιλές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας.
Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκίνησε το 1978 ως πρωτοβουλία της Κινηματογραφικής Λέσχης της Δράμας. Η ανταπόκριση τόσο των κινηματογραφιστών όσο και του κοινού ήταν μεγάλη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του. Έπειτα από μερικά χρόνια, το Φεστιβάλ υιοθετήθηκε από τον Δήμο της Δράμας και στα μέσα της δεκαετίας του 80’ από την Πολιτεία.
Η πορεία του θεσμού έδειξε την επιτακτική ανάγκη της ύπαρξης ενός χώρου παρουσίασης και προβολής της ταινίας μικρού μήκους ως αυτοτελούς καλλιτεχνικής έκφρασης. Η πείρα του παρελθόντος βοήθησε στην βελτίωση των συνθηκών διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Η ταινία μικρού μήκους προβάλλεται, προωθείται αναδεικνύεται και χειροκροτείται στην Ελλάδα.
Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας αναγνωρίζοντας την ανάγκη για την περαιτέρω προβολή της Μικρού Μήκους εντάσσει στον ετήσιο προγραμματισμό του τη διοργάνωση προβολών ταινιών μικρού μήκους σε πόλεις της Ελλάδας και του Εξωτερικού.
Η θέση του Φεστιβάλ στο εγχώριο κινηματογραφικό τοπίο, ως το κορυφαίο Φεστιβάλ στο είδος του, αλλά και η διεθνής του αναγνώριση συμβάλλουν σημαντικά στην επιτυχία των "ταξιδιών" του, που καίριο σκοπό έχουν την προβολή και διάδοση του έργου των νέων κινηματογραφιστών. Τα τελευταία χρόνια, το Φεστιβάλ Δράμας έχει καθιερωθεί στη συνείδηση τόσο του κινηματογραφικού κόσμου όσο και στη συνείδηση του κοινού, ως ο χώρος ανάδειξης των κινηματογραφικών ταινιών μικρού μήκους, ως ο χώρος παρουσίασης όλων αυτών που θα αποτελέσουν ή θα συμπληρώσουν στο μέλλον ένα βασικό κομμάτι του πολιτισμού μας.
To Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας ταξιδέυει… με "μικρές" αποσκευές και στο Ηράκλειο, όπου Θα προβληθούν οι ταινίες:
1η μέρα, Τρίτη, 24/01
- "Γειά σου Ανέστη" του Δημήτρη Κανελόπουλου - 18’
- "Toothbrushes" των Νίκο Μπρανίδη και Γιάννη Μπουγιούκα – 5’
- "Το πατάρι" του Μίνωα Νικολακάκη - 5’
- "Κόφ’ το" του Βασίλη Καλαμάκη – 14’
- "Ελένη" του Στέργιου Πάσχου – 13’ (ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ 8 ΛΕΠΤΩΝ)
- "Ηγέτης" του Γαβριήλ Τζάφκα – 28’
- "Κινητά στοιχεία" του Ανδρέα Σιαδήμα – 17’
- "Τζαφάρ" της Νάνσυ Σπετσιώτη – 3’
2η μέρα, Τετάρτη, 25/01
- "Κύκλωπάς" της Victoria Trzeciak – 17’
- "Iris" του Αλέξανδρου Σισπίδη – 15’
- "Η νύφη" του Λευτέρη Χαρίτου – 6’
- "Musikhof" του Θωμά Κιάος – 10’ (ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ 8 ΛΕΠΤΩΝ)
- "Gran Partita" του Αλέξανδρου Σκούρα – 15’ – digi festival
- "Under stress" του Πάρη Πατσουρίδη – 10’ – digi festival
- "Flight at the museum" του Δημήτρη Δελινικόλα – 4’ – digi festival
- "Φαγάνας" του Νίκου Χρονόπουλου – 12’ – digi festival
- "Human Nature" του Νάσου Βακάλη – 3’ – digi festival
- "Dead on time" των Ανδρέα Λαμπρόπουλου και Κώστα Σκύφτα – 11’ – digi festival
3η μέρα, Πέμπτη, 26/01
- "Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ" της Ρηνιώ Δραγασάκη , 20’
- "Πίστομα" του Γιώργου Φουρτούνη – 18’
- "Κύκλωπάς" της Victoria Trzeciak – 17’ (Ε) (ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ 8 ΛΕΠΤΩΝ)
- "Κόφ’ το" του Βασίλη Καλαμάκη – 14’ (Ε)
- "Κινητά στοιχεία" του Ανδρέα Σιαδήμα – 17’ (Ε)
- "Τζαφάρ" της Νάνσυ Σπετσιώτη – 3’ (Ε)
- "Ελένη" του Στέργιου Πάσχου – 13’ (Ε)
Την ιστορία ενός πολύ κοντινού του προσώπου αποφάσισε να κάνει ταινία μικρού μήκους ο Τζώρτζης Γρηγοράκης και έφυγε από το 32ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας με το βραβείο καλύτερης ταινίας (μυθοπλασίας).
Στα 20 λεπτά που διαρκεί η ταινία «Κι εγώ για μένα» διηγείται την ιστορία ενός νέου ανθρώπου (Βαγγέλης Μουρίκης), που έχει χάσει σε αυτοκινητικό δυστύχημα και τα δυο του χέρια. Στα λίγα λεπτά που διαρκεί η συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει να μας διδάξει πολλά και να μας δώσει μια άλλη οπτική πάνω στο πρόβλημα ενός συνανθρώπου μας και σίγουρα όχι με λύπηση ή αδιαφορία…
Από την άλλη θα μπορούσε να είναι και ένας ύμνος στην αγάπη. Η αγάπη όχι μόνο σαν ένα λογοτεχνικό σχήμα αλλά ως ουσιαστική έννοια αυτοθυσίας και αφοσίωσης!!
Όσοι έχετε 20 λεπτά χρόνο αξίζει πραγματικά τον κόπο!!!
Η πρώτη δημόσια προβολή έγινε στις 28 Δεκεμβρίου 1895 στο υπόγειο του Grand Cafe στο Παρίσι από τους αδελφούς Lumiere. 33 άτομα αγόρασαν εισιτήρια που κόστιζαν 1 γαλλικό φράγκο για να δουν 5 μικρού μήκους ταινίες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν οι θρυλικές :
"Έξοδος των εργατών από το εργοστάσιο"
"Η είσοδος του τρένου στο σταθμό"
Κι έτσι μια νέα τέχνη γεννήθηκε και το όνομα αυτής CINEMA !!!
