Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Πρόταση εβδομάδας: THE HANGOVER 3





Έχουν περάσει δύο χρόνια. Ο Φιλ (Μπράντλεϊ Κούπερ), ο Στου (Εντ Χελμς) και ο Νταγκ (Τζάστιν Μπάρθα) ζουν ευτιχισμένες και ήσυχες οικογενειακές ζωές. Τα τατουάζ έχουν αφαιρεθεί με λέιζερ, τα φωτογραφικά τους αρχεία έχουν εκκαθαριστεί. Το τελευταίο πράγμα που άκουσαν για τον μαγνήτη καταστροφής με τ’ όνομα Λέσλι Τσάο (Κεν Τζέονγκ), είναι ότι κατέληξε σε μια ταιλανδέζικη φυλακή. Με τον Τσάο έξω από την καθημερινότητα τους, η παρέα έχει σχεδόν ανακάμψει από τις νύχτες που περιφέρονταν στις κακόφημες περιοχές του Λας Βέγκας, μέσα σε μια θολούρα από ρούφις, απαγωγές, πυροβολισμούς κυνηγημένοι από τους μαφιόζους εμπόρους ναρκωτικών της Μπανγκόκ. Το μόνο μέλος της αγέλης που δεν είναι ικανοποιημένο είναι ο Άλαν (Ζακ Γαλιφιανάλης). Του λείπει ακόμη μια αίσθηση σκοπού. Το μαύρο πρόβατο της παρέας έχει σταματήσει να παίρνει φάρμακα και έχει ενδώσει στις φυσικές του παρορμήσεις -κάτι που για τον Άλαν σημαίνει κανένα φιλτράρισμα και έλλειψη ορίων και κρίσης- μέχρι που ένα προσωπικό θέμα, θα τον αναγκάζει να αναζητήσει την βοήθεια που χρειάζεται. Και ποιος καλύτερος για κάτι τέτοιο από τους τρεις κολλητούς του που θα τον βοηθήσουν να κάνει το πρώτο βήμα.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ζακ Γαλιφιανάκης, Μπράντλεϊ Κουπερ, Εντ Χελμς, Κεν Τζέονγκ, Χέδερ Γκράχαμ, Τζάστιν Μπάρθα, Τζον Γκούντμαν
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Τοντ Φίλιπς



 

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Πρόταση dvd: ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Του


Κώστα Γαβρά


Ο ομφαλός της γης

Ο κινηματογράφος πάντα υπήρξε μια μορφή προπαγάνδας, συχνά την εξυπηρετούσε κιόλας προωθώντας κυρίως τις τάσεις εκείνες που επέβαλε ένα feel good ψευδαίσθητο περιβάλλον ενώ άλλες φορές ακουμπούσε την α-πολίτικη πλευρά του θεατή. Σε πείσμα λοιπόν του αντίπαλου δέους τα τελευταία χρόνια είναι πολλοί αυτοί οι δημιουργοί που παραδίδουν ταινίες «προπαγάνδας» καταδεικνύοντας την άλλη πλευρά. Ας θυμηθούμε μόνο τα Ελεύθερος Ωραρίου, Το Τσεκούρι, Ιδιωτική Ζώνη, Οι μέρες τις αφθονίας σας είναι Μετρημένες, Ακόμη και η Βροχή το πρόσφατο NO.  Όλες οι προαναφερθείσες ταινίες προέρχονται από την Ευρώπη και την Λατινική Αμερική, περιοχές που «τυχαίνει» να πλήττονται από αδηφάγους ανθρώπους  κάνοντας, τους συγκεκριμένους τουλάχιστον,  σκηνοθέτες να μην προτιμούν την ρομαντική, Αποκαλυπτική οπτική των Αμερικάνων όπου όλα αποδίδονται στην εικόνα και στην υπόσχεση αυτής (όπως στο καθαρά προπαγανδιστικό-Ομπαμικό Λίνκολν του Σπίλμπεργκ) αλλά την προσπάθεια κατάδειξης του τρόπου που δουλεύει εσωτερικά αυτό το θηρίο και τα ποντίκια του που κινούν τους τροχούς. Από τους τραπεζίτες, την μεγαλο- αστική τάξη, την αστυνομία μέχρι και τους δημοσιογράφους. Σε κάποιον που θα γυρίσει να πει: μα αυτό δεν είναι δουλειά του κινηματογράφου θα μπορούσαμε να απαντήσουμε κοίτα γύρω σου κι όχι μόνο μπροστά σου.

Ο Κώστας Γαβράς είναι ίσως από τους λίγους που από την αρχή της καριέρας του έδειξε τις προθέσεις και τα δόντια του(μαζί του και ο Κεν Λόουτς). Δεν δίστασε να αποδώσει τη δολοφονία του Λαμπράκη στο Ζ, ούτε να γυρίσει μια αλληγορία για το Σταλινικό σύστημα με το Καθεστώς Πολιορκίας, ούτε να τα βάλει με τον Πάπα(ΑΜΕΝ).Έτσι και σήμερα, που όλα πια ξεκαθαρίζουν και τα άκρα έχουν πάρει τις θέσεις τους, επέστρεψε με μια ταινία που δυστυχώς πέρασε αλλά δεν ακούμπησε στη χώρα μας. Ως θεατές προτιμάμε ακόμη το θέαμα και όχι το Θέμα.

Ο σκηνοθέτης ξαναπιάνει μετά το Τσεκούρι τις μεγαλο-αστικές τάξεις, τις κεκλεισμένων των θυρών προσωπικότητες που έχουν άλλο λεξιλόγιο, άλλο ωράριο και τρόπο σκέψης και απλώς τους αρέσουν τα «επιτραπέζια παιχνίδια», μόνο που αυτή τη φορά πιάνει τα μεγάλα κεφάλια και αποδίδει τους χώρους που κινούνται, τις φράσεις και τα βλέμματα τους με έναν αυθάδη κυνισμό που τον κάνει επίτηδες γραφικό και σχηματικό για να μας τσαντίσει ακόμη περισσότερο. Οι κριτικοί που είδαν την ταινία ως ταινία και όχι ως μια ενέργεια του Γαβρά, μίλησαν για διδακτισμό, για υπεραπλούστευση αλλά μάλλον δε ξέρουν. Αν σταθεί κάποιος μέσα σε ένα κυλικείο Τράπεζας ή σε αυτό της βουλής, ή αν ακούσει στα διαλείμματα οικονομικών συνεδρίων τις κουβέντες που γίνονται τότε θα καταλάβει πώς έτσι έχουν τα πράγματα. Οι τραπεζίτες είναι απλοί άνθρωποι, προβλέψιμοι σε διαθέσεις, απρόβλεπτοι σε μεθόδους. Ο Γαβράς πεθαίνει να το δείξει αυτό και το κάνει εύκολα μπας και αηδιάσει ο θεατής από τη λύσσα του πρωταγωνιστή να ανελιχθεί, να κρατήσει αυτά που του έμαθαν να θέλει. Αυτά που εκπαιδεύτηκε να θέλει. Από ένα σημείο και μετά ο ήρωας γίνεται αψυχολόγητος ακόμη και για τον ίδιο θυμίζοντας τους καλούς παλιούς πρεζο-χρηματιστές που χάνονται ανάμεσα σε αυτά που κερδίζουν και σε αυτά που μένει να κερδίσουν. Στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή το σενάριο δεν περιγράφει μόνο ένα επιθετικού τύπου καπιταλιστή. Όχι. Περιγράφει τον επιθετικό τύπο ανθρώπου που είναι ευκαιριακός, στιγμιαίος, βραχυπρόθεσμος, ανυπόμονος και άρα πιο επικίνδυνος.
Με αυτή του την ταινία ο Γαβράς κάνει τον διαχωρισμό: εμείς από κάτω κοιτάμε τα λούσα, τη δύναμη και χειροκροτούμε, από πάνω μας και στο πανί, σαν ιλουστρασιόν τηλεόραση αυτοί παίζουν με τις ζωές μας. Στην τελική σκηνή εξάλλου  βλέπουμε να στήνεται ένα ενοχλητικό καπιταλιστικό κρεσέντο, τόσο τραβηγμένο που καταφέρνει να δείξει πώς ο κυνισμός μπορεί να γίνει κινισμός(sic)

By Rory 





Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Πρόταση εβδομάδας: THE FAST AND FURIOUS 6 (ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ 6)



Μετά τη ληστεία των εκατό εκατομμυρίων στο Ρίο, ο Ντομ, ο Μπράιαν κι η υπόλοιπη ομάδα τους βρίσκονται διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη του κόσμου (Κανάριοι Νήσοι, Χονγκ Κονγκ, Κόστα Ρίκα), αδυνατώντας να επιστρέψουν σπίτι τους και να ζήσουν μια κανονική ζωή. Εν τω μεταξύ ο Χομπς καταζητεί μια οργάνωση «θανάσιμα» εκπαιδευμένων οδηγών υπό την υπαρχηγία της φερόμενης –μέχρι σήμερα- νεκρής αγαπημένης του Ντομ, Λέτι, γι’ αυτό και ζητά τη βοήθεια του Ντομ και της ομάδας του προκειμένου να μεταβούν στο Λονδίνο και να την εξαρθρώσουν, με αντάλλαγμα την πλήρη «άφεση αμαρτιών» τους, προκειμένου να επιστρέψουν με πλήρη ασυλία στην κανονική τους ζωή. 

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Βιν Ντίζελ, Πολ Γουόκερ, Ντουέιν Τζόνσον, Τζορντάνα Μπρούστερ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Τάιριζ Γκίμπσον, Κρις «Λούντακρις» Μπρίτζες, Σουνγκ Κανγκ, Γκαλ Γκαντότ, Λιούκ Έβανς, Έλσα Πατάκι, Τζίνα Καράνο
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Τζάστιν Λιν






Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Πρόταση εβδομάδας: Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΚΑΤΣΜΠΙ (THE GREAT GATSBY)




«Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ» ακολουθεί τον επίδοξο συγγραφέα Νικ Κάραγουεϊ (στα πρότυπα του ίδιου του Φιτζέραλντ), που φεύγει από τις Μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ για να πάει στην Νέα Υόρκη της άνοιξης του 1922, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από τα χαλαρά ήθη, την πομπώδη τζαζ, την κυριαρχία του λαθρεμπορίου και της ακμής του χρηματιστηρίου. Κυνηγώντας το δικό του Αμερικανικό Όνειρο, ο Νικ θα βρεθεί δίπλα στον μυστηριώδη και κοσμικό εκατομμυριούχο Τζέι Γκάτσμπυ, και κοντά στην ξαδέρφη του Ντέζι και τον ερωτύλο γαλαζοαίματο σύζυγό της, Τομ Μπιουκάναν. Κάπως έτσι ο Νικ θα χαθεί στον ελκυστικό κόσμο των κροίσων, της ψευδαίσθησης, του έρωτα και της απάτης τους. Καθώς ο Νικ βιώνει τα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τον κόσμο στον οποίο πλέον ζει, καταγράφει την ιστορία του ατελέσφορου έρωτα, των αδιάφθορων ονείρων που αποτελούν σημεία αναφοράς για τη σύγχρονη εποχή. 



ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λεονάρντο Ντικάπριο, Τόμπι Μαγκουάρι, Κάρι Μάλιγκαν, Τζόελ Έγκερτον, Τομ Μπιουκάναν, Ίσλα Φίσερ, Τζέισον Κλαρκ, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Αμιτάμπ Μπαχτσάν
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Μπαζ Λούρμαν 







Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Πρόταση dvd: Arbritage




Του
Nicolas Jarecki

Πρώτα από όλα υπάρχουν ταινίες τις οποίες πρέπει κάποιος να δει και να εξετάσει κάτω από το πρίσμα της εποχής τους, του χρόνου που προβλήθηκαν, τις συγκυρίες κάτω από τις οποίες προβλήθηκαν. Κάποιος μπορεί να πει βέβαια «μα γιατί ένας σκηνοθέτης να μας παραθέτει κάτι που ήδη ξέρουμε; Τι κινηματογραφική ανάγκη υπήρξε για κάτι τέτοιο;». Τέτοια σχόλια ακούσαμε από πολλούς για ταινίες όπως  Η Αγάπη του Χάνεκε ή ακόμη πιο πρόσφατα για Το Κεφάλαιο του Κώστα Γαβρά. Αυτό όμως που φιλτράρεται επιμελώς σε ένα δελτίο ειδήσεων, σε μια life style εκπομπή ή στα περιοδικά κάνοντας τον θεατή να αναφωνεί «μία από τα ίδια» και να βουλιάζει μετά στον καναπέ του άνετα μουδιασμένος, μπορεί δοσμένο μέσα από την τεράστια λευκή οθόνη να πάρει άλλες διαστάσεις, εξωπραγματικές ή τόσο ρεαλιστικές που καταντούν ενοχλητικές. Είναι η στιγμή που το σινεμά πετυχαίνει τη δουλειά του!

Στη μεταμοντέρνα εποχή που διανύουμε, όπου όλα υπονοούνται μέσα από το πρίσμα μια αυτόματης εξέλιξης, όπου όλοι πια «είμαστε» ψαγμένοι, πληροφορημένοι, δεκτικοί στο ακραίο, ίσως κάποιοι δημιουργοί νιώθουν την ανάγκη να επαναφέρουν την τάξη, μια τάξη όπου φωνάζει ξέρω ότι τα ξέρεις όλα αλλά πόσο στ’ αλήθεια συνειδητοποιείς τι σου προκαλούν; Πόση αποστροφή μας προκαλούν στ’ αλήθεια τα γηρατειά, η βία τους; Πόσο μίσος και φθόνο μας γεμίζουν τα πλούτη που τόσο αναιδώς μας πλασάρουν κάποιοι πολιτικοί και άλλοι που μένουν στο οικονομικό απυρόβλητο; Ζούνε σε άλλο κόσμο ή τον δημιούργησαν για να παραμένουν εκεί ανέγγιχτοι;

Το Arbritage του Νίκολας Τζαρέκι μοιάζει να έχει σημείο εκκίνησης αυτή την οπτική και πραγματικά με την ωμή του απλότητα και την γραμμική ρεαλιστική του αφήγηση κατέληξε να αποτελεί μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς για πολλά έντυπα και κριτικούς, ενώ αποτέλεσε έκπληξη και εμπορικά. Με έναν-επιτέλους-άξιο Ρίτσαρντ Γκιρ που είχε χρόνια να επανέλθει σε τέτοιου είδους πιο υπόκωφους ρόλους, ο σκηνοθέτης μας εισάγει μέσα στην χλιδάτη, άνετη ζωή ενός μεγιστάνα όπου οδηγείται από την απληστία του και ενώ τα χει όλα, ποντάρει μια τελευταία φορά σε κάτι μεγαλύτερο, σαν καλό καπιταλιστικό παιδί που είναι. Όλα είναι σε τάξη: Τα παιδιά του χωμένα-με κόπο πάντοτε!- στις επιχειρήσεις του, η γυναίκα του με ατομικό γυμναστήριο, μια άξια νοικοκυρά με υπηρέτη και φυσικά η καλλιτέχνιδα ερωμένη για να συμπληρωθεί η αγία Μεγαλοαστική Τριάδα! Όλα αυτά ακούγονται κλισέ και είναι επίτηδες γιατί αυτό που κάνει ο Τζαρέκι είναι να μας τα δίνει όλα τόσο αληθινά μπροστά μας που προκαλεί αρχικά τον μικροαστικό μας φθόνο και την ασυνείδητη συμπάθεια στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή μόνο και μόνο για να αρχίσει μια αργή αποδόμηση αυτού που σχεδόν αρχίζουμε να συμπαθούμε. Ο πρωταγωνιστής θα μπλεχτεί σε ένα (συνηθισμένο κινηματογραφικά) ατύχημα με την ερωμένη του και όλα αλλάζουν για εκείνον. Η τρυφερότητα και ο ερωτισμός γίνεται επαγρύπνηση και οργάνωση. Η βοήθεια δεν θα έρθει από πλούσιους φίλους αλλά από ένα φτωχό γνωστό που είναι σε τεχνητή απόσταση και μπορεί να  μένει στη σκιά ενός γίγαντα. Ο γλυκός πλούσιος μας οικογενειάρχης θα αλλοιωθεί και θα αρχίσει να μηχανορραφεί, να θυμώνει, να αλλάζει δέρμα, αμφιθυμικά να προωθεί την ανάγκη του κι όλα αυτά όχι για να σώσει τον Αληθινό του εαυτό αλλά μια συμφωνία!

Το φινάλε της ταινίας, μια ωμή δήλωση του σκηνοθέτη για όλο αυτό το σινάφι που πλέον παραπαίει, θα έρθει μέσα από την «οικογένεια» του πρωταγωνιστή όπου κι αυτή πρέπει να προστατέψει κάτι από τη λάμψη της. Έτσι απλά.

Έτσι απλά ο κινηματογράφος καταφέρνει κάποιες φορές αντί να προκαλέσει μια στροφή προς τα μέσα να σκαλίσει μια στάση που πρέπει επιτέλους να βγει προς τα έξω.

By Rory








Πρόταση εβδομάδας: ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ( Killers of the Flower Moon )

  Βασισμένη στο δημοφιλές ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του David Grann, η ταινία “Killers of the Flower Moon” μας μεταφέρει στην Οκλαχόμ...