Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Όταν ο Walt Disney συνάντησε τον Dali...





Το Destino πρόκειται για μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους διάρκειας 6:32", που προέκυψε από τη «μυθική» συνεργασία μεταξύ του Walt Disney και του Salvador Dali.

Η παραγωγή ξεκίνησε το 1945 και κράτησε για οκτώ μήνες περίπου, έως ότου για καθαρά οικονομικούς λόγους, μπήκε στο ράφι και ξεχάστηκε. 

Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 50  χρόνια για να επανέλθει στην επιφάνεια από τον ανιψιό του Ουόλτ Ντίσνεϊ και νυν πρόεδρο της εταιρείας, Ρον, ο οποίος ανέθεσε την ολοκλήρωση του έργου στο Γαλλικό τμήμα των Ντίσνεϊ Στούντιο.

Έτσι με μια ομάδα από 25 animators αποκρυπτογράφησαν τα storyboards και ολοκλήρωσαν την ταινία. 

Το Destino κυκλοφόρησε σε DVD το 2010 μαζί με ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει αρχειακό υλικό και αναλύσεις σχετικά με τη συνεργασία του Σαλβαντόρ Νταλί με τον Ντίσνεϊ.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Κρόνου, την προσωποποίηση του χρόνου και την αδυναμία να πραγματοποιήσει την επιθυμία της αγάπης του για μια θνητή. Οι σκηνές συνδυάζουν μια σειρά από σουρεαλιστικούς πίνακες του Νταλί με το χορό και την μεταμόρφωση.







Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου: SOMEWHERE




Η Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου προβάλλει σήμερα 25/2/2013 σε 2 προβολές (20.30 και 22.30) στον κινηματογράφο Αστόρια την ταινία της Σοφία Κόπολα «Somewhere».


Ο Τζόνι Μάρκο είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλιγουντ, για τον οποίο όμως η ΄λαμπερή’ ζωή έχει καταντήσει απελπιστικά μονότονη, ώσπου η επίσκεψη της 11χρονης κόρης του θα τον ωθήσει να επανεξετάσει τους στόχους του.

Αυτή η χιουμοριστική σάτιρα της διασημότητας κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ Βενετίας 2010.


Σκην.: Σοφία Κόπολα
Πρωτ.: Στίβεν Ντορφ, Ελ Φάνινγκ, Κρις Πόντιους







Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Πρόταση εβδομάδας: ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ (LES MISERABLES)




Η καινούργια ταινία σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Τομ Χούπερ - που μας έδωσε την πολυβραβευμένη ταινία Ο Λόγος του Βασιλιά – συνιστά μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του πολύ επιτυχημένου θεατρικού μιούζικαλ Οι Άθλιοι (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκώ), το οποίο, έχουν παρακολουθήσει πάνω από 60 εκατομμύρια άνθρωποι σε 42 χώρες. Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη (Χιου Τζάκμαν), ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, καταλήγοντας να γίνει δήμαρχος μιας πόλης της Γαλλίας, μολονότι σε όλο το έργο καταδιώκεται από τον αδίστακτο αστυνομικό Ιαβέρη. Μετά από χρόνια ο Αγιάννης γνωρίζει τη Φαντίν, η οποία, αφού απολύθηκε από το εργοστάσιο όπου δούλευε όταν μαθεύτηκε ότι έχει εξώγαμο παιδί, κατέληξε στην πορνεία. Πριν πεθάνει, η Φαντίν παρακαλά τον Γιάννη Αγιάννη να φροντίσει το παιδί της, τη μικρή Κοζέτ. Τότε όλα αλλάζουν για τον ήρωα, ακόμα μια φορά.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Χιου Τζάκμαν, Ράσελ Κρόου, Αν Χαθαγουέι, Αμάντα Σέιφριντ, Σάσα Μπαρόν Κοέν
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Τομ Χούπερ



Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Ένα σχόλιο στο έργο και τις σηματοδοτήσεις του κινηματογραφιστή Αντρέι Ταρκόφσκι


«Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΩΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ»

 Με αφορμή την ανακάλυψη του κινηματογράφου από τους αδερφούς Λυμιέρ,
 Ένα σχόλιο στο έργο και τις σηματοδοτήσεις του κινηματογραφιστή Αντρέι Ταρκόφσκι

«όλων των εσωτερικών αναζητήσεων, Το ανυπολόγιστο ζήσιμο»
 Ν. Καρούζος

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Πρόκειται για ένα από εκείνα τα φιλμ που φαντάζουν γοητευτικά μα η υπόθεσή τους, η δομή και η μηνυματική τους δεν συνιστούν μια ευθεία αναφορά στην επικαιρότητα. Τέτοια φιλμ συνήθως ξεχωρίζουν στη συναισθηματική κρίση του φιλοθεάμονος κοινού, εντούτοις όμως περιβάλονται από μια τρυφερότητα, εκ διαμέτρου αντίθετη με την εμπορική επιδίωξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Η ταινία «Hugo» πραγματεύεται, -πέρα από τις συνειρμικές αναφορές στα ζητήματα του χρόνου, του πολέμου, του έρωτα-, την πίστη στο καλλιτεχνικό ιδεώδες, σε εκείνο δηλαδή το χαρακτηριστικό που αναγνωρίζεται μονάχα στους σπουδαίους δημιουργούς και συνίσταται, όχι στην προσωπική βεβαιότητα για εκείνο που μπορεί να κατορθωθεί μα στην πίστη για τη δυνατότητα της επίτευξης ενός υψηλότερου στόχου, πέρα και πάνω από τις φιλοδοξίες ή τις προθέσεις του προσώπου. Η περίπτωση του «θαυματοποιού» Ζορζ Μελιές αποτελεί ένα ανάλογο της προαναφερόμενης παρατήρησης. Πρόκειται για μία ξεχωριστή προσωπικότητα των αρχών του αιώνα, ο οποίος προσφέρθηκε στην πρωτοπορία της τέχνης του, σε μια απεικονιστική, πρώτη απόπειρα προσέγγισης του υπερεαλισμού μέσα από καινοτόμα, σκηνοθετικά επιτεύγματα. Το «Ταξίδι στη Σελήνη» ανέδειξε τον Μελιέ, ενώ ταυτόχρονα έθεσε τις βάσεις για τα μετέπειτα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, τα οποία με τόση δυναμική δέσμευσαν το ενδιαφέρον του κοινού. Με αφορμή τη σπουδαία ανακάλυψη των αδερφών Λυμιέρ, το σπουδαίο «θαύμα» των οποίων μνημονεύουμε εν μέσω ερώτων δυτικής προελεύσεως και πρωτότυπων ιστορικών αναφορών για το μαφιόζικο, δολοφονικό σχέδιο του διαβόητου Αλ Καπόνε, στρέφουμε το βλέμμα μας με βουλιμία και έλξη ακατανίκητη στις μεγάλες εκράν της εφηβείας, σε μια γεωμετρία ακατανίκητη ακόμη και από την περίφημη, τηλεοπτική ανάπτυξη των τελευταίων είκοσι ετών. Η ανακάλυψη των Γάλλων αδερφών, η οποία τόση εντύπωση προκάλεσε σε ένα άμαθο κοινό και έθεσε σε υψηλότερες ταχύτητες την αισθητική μεταβολή του πληθυσμού στις αναπτυγμένες χώρες, ο πρώτος εμπλουτισμός του κινηματογραφικού φιλμ με τις θρυλικές, φαντασμογορικές προσθήκες του Ζορζ  Μελιέ, συνιστούν μια ενιαία αφορμή, μια εξειδικευμένη αναφορά προκειμένου να αποτίσουμε έναν ειλικρινή φόρο τιμής σε μια από τις πιο δημοφιλείς εκφάνσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

 Η περίπτωση του Ταρκόφσκι, θα μας απασχολήσει εδώ, όχι γιατί σκοπεύουμε να προσεγγίσουμε την εργογραφία ή την αισθητική βάση της δημιουργίας του, μα γιατί μες στην καλλιτεχνική επιδίωξη του κινηματογραφιστή περικλείεται η δυναμική ενός έργου που επιδιώκει να διαχωριστεί από την υφολογική συνήθεια, πάει να πει από χιλιοειπωμένες φιλολογίες. Πρόκειται για μια θεωρητική και πρακτική, αισθητική απόκλιση, για έναν διάφανα, διαφορετικό ορίζοντα προσδοκίας, όπως τον επικαλούμε στην ποιητική λειτουργία για να αναδειχτούν όσοι βαδίζουν ήδη μες στους καιρούς του μέλλοντος.

 Ο Όσκαρ Ουάϊλντ, στις αναφορές του περί κριτικής επισημαίνει πως «αληθινός κριτικός είναι εκείνος που δεν βλέπει το πράγμα όπως είναι αλλά όπως θα ήταν η μεταφυσική του δυνατότητα.» Με αφετηρία ετούτο μπορούμε να συμπεράνουμε πως επιδίωξη του Ταρκόφσκι δεν ήταν μια απλή καταγραφή της προσωπικής, κινηματογραφικής αισθητικής, αλλά η διατύπωση μιας δυναμικής ολότελα διαφορετικής, ικανής να περιέχει τις απαραίτητες σημάνσεις προκειμένου η τέχνη να εκπληρώσει τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα. Και επικαλούμενοι τούτο το φιλόδοξο προσδιορισμό δεν εννοούμε παρά μια τέχνη επικεντρωμένη στο ρεμβασμό, ικανή να εξεικονίσει τις πιο εσωτερικές, ανθρώπινες καταστάσεις. Μιλούμε για έναν ρεαλισμό, τόσο πρωτοποριακό, τόσο δυσπρόσιτο στην εκπλήρωσή του, ώστε δικαίως σήμερα η κινηματογραφική ματιά του Ταρκόφσκι δεν αποτελεί παρά ένα ελιτίστικο, για πολλούς, αισθητικό περιθώριο. Μια ακριβή θεώρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μια εικονολατρία ίσως, διαπιστώσεις ενδεικτικές της δυσχέρειας με την οποία ένα τόσο ρηξικέλευθο έργο αποτιμάται. Ζητούμενο για τον δημιουργό δεν είναι η ιστορία, μια συνέπεια της ανθρώπινης πράξης, αλλά η ίδια η κατάσταση, δηλαδή το περιβάλλον και οι φορείς, οι οποίοι τη δημιουργούν και την εντείνουν. Οι κοινωνιολογικές στιγμογραφίες του Ταρκόφσκι εντάσσονται στην ανθρώπινη παρατήρηση, σε μια διαρκή, ενδελεχή έρευνα προς το ανθρώπινο θαύμα, εκείνο το «θαυμαστό πραγματικό» που διατυπώνεται και διατρέχει την καλλιτεχνική δημιουργία της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Πρόκειται για έναν κόσμο μεταβαλόμενο, ο οποίος προχωρεί ενσαρκώνοντας παρελθοντικούς σπασμούς, διακόπτωντας τούτη την εξέλιξη με έναν τρόπο σκληρό και αντιαισθητικό, καθώς μια αναπάντεχη, μουσική παύση ή μια ακυρωμένη κραυγή που συγκρατεί όμως την ανθρώπινη προσωπογραφία της.

 Όπως και στην περίπτωση ενός διαφορετικού, λογοτεχνικού ρεαλισμού, έτσι και στον κινηματογράφο του Ταρκόφσκι ηθικό και αισθητικό δεν διαχωρίζονται, συνυπάρχουν, αλληλοτροφοδοτούνται, προσφέρουν και προσφέρονται στην εκφορά μιας μετααφυσικής διαλέκτου. Μεταφυσικής και υπεράνθρωπης, όχι διότι υπερισχύει του εγκόσμιου δράματος, αλλά γιατί πλάι στην Ελένη της καταστροφής, υφίσταται η ψυχική Μήδεια, σε όλη της την ένταση, επιβεβαιώνοντας ένα άρρηκτο δόγμα, μια ενστικτώδη θρησκοληψία του είδους μας. Ο κίνδυνος για τον άνθρωπο, η επανάληψη του φόνου, ο τζοϋσικός εφιάλτης του ιστορικού «γίγνεσθαι» ενυπάρχει στο έργο του Ταρκόφσκι, ως μια παρασημαντική, ευκρινής εντούτοις και διάφανη. Ο κόσμος ενδύεται τις φρικτές πληγές, τα πολλαπλά τραύματά του, τις τραγικές συνειδήσεις. Όμως κάθε τόσο διαχωρίζεται, προικίζεται με το φως μιας ξαφνικής σύλληψης , διαχωρίζεται ανά μέσον φωτός και σκότους και ύδατος. Στις καπνισμένες λήψεις, στις ανεπαίσθητες αιωρήσεις του πλοίου, στις αυστηρές προσταγές, υφίσταται την ίδια στιγμή η σκληρότητα της εποχής, η ρεαλιστική τραχύτητα ενός καιρού που εμπεριέχεται ήδη στο μέλλον με όλες τις προοπτικές των κινδύνων. Αλλά υφίσταται την ίδια στιγμή και μια διακριτική ποιητικότητα, μια φωτεινή εξαίρεση σε έναν καιρό που ανέχεται την ποίηση μα τη συντηρεί πέρα και έξω από τις οργανικές της λήψεις. Ετούτη η παρατήρηση του Στάλκερ, για τη διαχρονικότητα του παρόντος δεν θα μπορούσε να μην γοητεύσει εκείνον τον δημιουργό που εκπληρώνει μια ουσιώδη εξειδίκευση της ποίησης. Τη διάστασή της της προφητική, όχι ως μια κινδυνολογία, αλλά ως μια τέχνη στηριγμένη σε έναν χειροπιαστό, -ας αυθαιρετήσουμε εννοιλογικά-, ρεαλισμό, πλήρη που διακρίνει όλη την αγωνία των καινούριων ημερών.

 Καθώς στην περίπτωση του Στεφάν Μαλαρμέ, όπου η επαγωγική λειτουργία των λέξεων συνιστά μια δευτερολογία εμπρός στην ιδεολογική προτεραιότητα μιας ποιητικής, σχεδόν αναγωγής, πάντοτε υπαινικτικής, καθώς αρμόζει σε μια ανθρώπινη επιδίωξη, έτσι και στην πιο ενδεικτική φιλμογραφία του Ταρκόφσκι υφίστανται οι αναγωγές. Η τέχνη σημαίνει την πίστη, ένα δόγμα θρησκευτικό, μια εξαιρετικά, για να είμαστε ακριβείς, ακλόνητη πίστη. Η αλήθεια της συνίσταται σε εκείνες τις φωτεινές στιγμές όπου μπορεί κανείς να διακρίνει την ανθρώπινη οξυδέρκεια για μια μη ακεραιωμένη ύπαρξη, την έρμαιη στην αισθητική εντροπία, το γενετικό μαρασμό, την έλλειψη ζωής εσωτερικής. Και όμως μες σε τούτη την τραγωδία της, υπάρχουν εξαίσιες φωνές, στιγμές ενσαρκωμένες σε άνθρωπο. Εκείνος θα αφεθεί μαινόμενος στο όνομα του μυστηρίου, θα δοθεί με όλες τις συνέπειες στη διάσταση του χρόνου, προκειμένου να υπάρξει και να συλλάβει την εποχή την ίδια. Στις παρατεταμένες σιωπές, στα ανθρώπινα δράματα που εξελίσσονται με όλη τους την ακμαιότητα, εκεί υπάρχει το δράμα, η τραγωδία του ανθρώπου εκεί ακριβώς πραγματώνεται. Ο Ταρκόφσκι πιστεύει βαθύτατα στον άνθρωπο. Ο δημιουργός αναγνωρίζει έναν κόσμο γεμάτο ατέλειες, φτιαγμένο από θεούς κατώτερους, καθώς επισήμανε ο Μπόρχες, παρηγορώντας για πάντα την ανεκπλήρωτη ύπαρξή μας. Ο Ταρκόφσκι, αν προχώρησε την κινηματογραφική σύλληψη λίγα βήματα παρακάτων, το κατόρθωσε αναγνωρίζοντας μες στην ευρύτητα του κόσμου και της ψυχής μια αναλογία θρυλική. Μια σχέση ευκαιρίας, προοπτικής και τύχης, εμποτισμένης με όλο τον ανθρώπινο παραλογισμό ως βασική της προϋπόθεση.

 «Η γυναίκα στέκει ασάλευτη στην κλίνη με τα μεταλικά στηρίγματα. Μοιάζει νεκρή. Ένας άνδρας με μια σκιερή όψη, βαθύτατης, προφανούς θλίψης εξέρχεται της κάμαρης με το αργό, αιώνιο βήμα. Εκείνη φέρει τον αυριανό άνθρωπο. Σε ένα δωμάτιο στενό, με ολοφάνερη την επιβολή του μέτρου και του βάθους, του πιο ανθρώπινου, μια αρχαία, ερειπωμένη λάμπα που έπαψε ίσως, τα ποιήματα που οδηγούν σε έναν άδειο, δίπλα χώρο, μια καθαρή διαχείριση νόμων και εννοιών και όχι αντικειμένων συγκεκριμένων. Μια αφαίρεση. Μπορεί κανείς να υποπτευθεί τον άνθρωπο με την καρδιά του πνιγμένη μες στο αγέννητο ακόμα καιρό. Μπορεί κανείς να υποπτευθεί πως κανένας δαυλός, κανένας φανός ή λαμπτήρας δεν θα μπορέσει να μετατοπίσει την επερχόμενη νύχτα. Τη υποψία ετούτη μπορεί να επαληθεύσουν οι ακίνητες πτυχές της γυναίκας-ιστορίας, τα ζωγραφικά, δυτικά φρέσκα μιας αξεπέραστης πίστης.»


Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Πρόταση dvd: Κινηματογράφος… στην κόντρα



Ιστορίες Αντίστασης/Αντίδρασης στον κινηματογράφο

Μπορεί η τέχνη να αλλάξει τον κόσμο; Δεν είναι λίγες οι φορές που το συγκεκριμένο ερώτημα τίθεται κυρίως στους ίδιους τους δημιουργούς και ιδίως σε αυτούς που πραγματικά έχουν να πουν κάτι με το έργο τους. Οι απαντήσεις συχνά είναι διφορούμενες και ενίοτε απογοητευτικές. Υπάρχει κυνισμός, άλλες φορές μια αίσθηση του political correct,  άλλοι πάλι απαντούν θετικά αλλά η πεποίθηση τους σταματάει κάπου εκεί μη θέλοντας ίσως να αναλάβουν μια τεράστια «ευθύνη» και ένα ρόλο πάνω στο έργο τους. Τι γίνεται όμως με τους θεατές; Πόσες φορές ο ενθουσιασμός, ο προβληματισμός και η ταύτιση ενός θεατή με μια ιστορία, έναν ρόλο δεν ήταν ικανή να «φυτέψει» συζητήσεις, ακόμη και αποφάσεις σε κάποιον; Κοιτάζοντας τον κινηματογράφο ως μέσον που εμπεριέχει την μυθοπλασία και άρα την απόσταση που αυτή βάζει ανάμεσα σε πλοκή και θεατή, θα λέγαμε πώς όντως, η σκέψη πάνω σε αυτό που βλέπουμε και σε αυτό που μας επηρεάζει, γίνεται εκ του ασφαλούς. Δεν νιώθουμε τον πόνο των ηρώων, δεν έχουμε τον ίδιο κυκεώνα να αντιμετωπίσουμε και στο τέλος είναι αυτοί που εξιλεώνονται ή «θυσιάζονται» για εμάς ώστε να κρατήσουμε την ταύτιση ασφαλή.

Αυτό που είναι κυρίως η δύναμη του κινηματογράφου-και δη του καλού- είναι η ικανότητα του να μπορεί να αλλάξει τον κόσμο «μέσα» στην Τέχνη. Ένας σκηνοθέτης ή ένας σεναριογράφος μπορούν να μετασχηματίσουν την πραγματικότητα, μπορούν να την αναδημιουργήσουν ή ακόμη και να δείξουν την αλήθεια στεγνή και άμεση σοκάροντας, θυμώνοντας, τσιγκλώντας τον θεατή παρέχοντας του ταυτόχρονα ένα ασφαλή πλαίσιο. Την απόσταση. Ο κινηματογράφος λειτουργεί κυρίως κειμενικά. Υπάρχουν τα κεντρικά υποκείμενα   (πρωταγωνιστές), μια υπόθεση και η κατάληξη. Είναι τα πρώτα ερεθίσματα στα οποία αντιδρά ο θεατής. Ταυτόχρονα όμως, και εδώ μπαίνουμε στον κύριο στόχο του κινηματογράφου, υπάρχει το Αντικείμενο που είναι το πιο σημαντικό. Το νόημα όπως θα λέγαμε απλοποιημένα. Ενώ η ιστορία τελειώνει, οι ήρωες περνούν από τα μάτια μας και χάνονται, το Αντικείμενο μένει «πίσω» αποθηκευμένο για εμάς να το επεξεργαστούμε, να το κάνουμε δικό μας, ίσως και εν τέλει να το απορρίψουμε. Ο κινηματογράφος μπορεί να αποτελέσει ένα είδος διδαχής-όχι συνταγής- που ίσως δίνει μια κατεύθυνση, μια ενόχληση στη δική μας στέρεα λογική.

Στο συγκεκριμένο αφιέρωμα που ακολουθεί, το pamecinema iraklio θυμάται και προτείνει ταινίες από το παρόν και το παρελθόν που τόλμησαν να διηγηθούν και να περιγράψουν στάσεις, αποφάσεις, προσωπικές επιλογές, αντιστάσεις και θυσίες απέναντι σε ένα καθεστώς, σε ένα σύστημα, απέναντι σε εχθρικούς συνανθρώπους, μα πάνω από όλα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό που φοβάται, που μουδιάζει, που ήταν καιρός να κάνει κάτι...


HUNGER(2008) του Steve McQueen

Ταινία σκληρή και συγκινητική που έβαλε στον κινηματογραφικό χάρτη απότομα σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή(M. Fassbender), ακολουθεί την σκληρή απεργία πείνας ιρλανδών κρατούμενων με αρχηγό τον ιστορικό πια Μπόμπι Σάντς το 1981. Το σώμα ως όπλο και η πείνα ως επιθετικότητα μέσα σε ένα απολυταρχικό περιβαλλον όπου το  μόνο που πρέπει να μείνει αλώβητο και ζωντανό είναι η συντροφικότητα και ο αγώνας για αυτονόητα δικαιώματα. Κάντε ένα κοντινό στα όρια σας…





THE INSIDER(1999) του Michael Mann

Αδικημένη εισπρακτικά αλλά αποθεωμένη καθολικά από κριτικούς, η καλύτερη ταινία του Michael Mann μέχρι σήμερα, εμπνέεται από την πραγματική ιστορία ενός ειδικού που τόλμησε να τα βάλει με γνωστή καπνοβιομηχανία, θέτοντας τον εαυτό του σε εργασιακό κίνδυνο, σε απειλές και στην σταδιακή κοινωνική απομόνωση με μόνη βοήθεια αυτή ενός καλώς στρατευμένου δημοσιογράφου. Άρτιες ερμηνείες από Κρόου και Πατσίνο, καταπληκτική απεικόνιση των ψυχικών διακυμάνσεων του ήρωα και μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα του πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του αγώνα.




BILLY ELLIOT(2000) του Stephen Daldry

Στο επίκεντρο αυτής της γλυκιάς και κλασσικής ταινίας που απεικονίζει την προσπάθεια ενός αγοριού να γίνει χορευτής λάμπει σεναριακά μια άλλη ιστορία. Αυτή της παράλληλης οικογενειακής κατάστασης όπου ο πατέρας συμμετέχει στις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στην Θατσερική Βρετανία. Υπάρχει το όνειρο του γιού του αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα της εκμετάλλευσης που φέρνει ένα μεγάλο δίλημμα και μια εξαίσια προβληματική του τι μπορεί να θυσιάσει ένας φτωχός γονιός για το παιδί του: Την ίδια του την αξιοπρέπεια. Η καθημερινότητα και η δαίμονες της εργατικής τάξης δοσμένα ίσως με μια λεπτή απόχρωση συντροφικότητας και αυτοθυσίας.


EVEN THE RAIN(2010) της Iciar Bollain

Έργο που καταφέρνει να σμίξει μακρινό παρελθόν, παρόν και κοντινό μέλλον αποθεώνοντας την ίδια την κινηματογραφική δύναμη, το Ακόμη και η Βροχή μας μεταφέρει στα βίαια επεισόδια της Βολιβίας και των κατοίκων μιας πόλης απέναντι σε ιδιωτική εταιρεία νερού που εκμεταλλεύεται τις τιμές, τολμώντας ακόμη και να ιδιωτικοποιήσει το νερό της βροχής. Από τους Ισπανούς κατακτητές μέχρι τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες, ο χρόνος δείχνει να κινείται κυκλικά τελικά με τους αδύναμους πάντα να πρέπει να δώσουν κάτι παραπάνω για να αλλάξει η ρότα: τη ζωή τους. Το αίμα τους.
  


IF… (1968) του Lindsey Anderson

Η Επανάσταση ξεκινά από τα σχολεία… και ειδικά από τα δημόσια! Αυτή είναι η σουρεαλιστική και βίαιη ιστορία αυτής της ταινίας που τάραξε τη συντηρητική Αγγλία ενώ γυρίστηκε όσο συνέβαινε ο Μάης του 1968 στη Γαλλία. Ένα κολλέγιο, παλιοί και καινούργιοι, κομφορμιστές και μη, συνεργάτες καθηγητών… όλα μια μικρογραφία της κοινωνίας, όλα αλληγορικά σε αυτή την εμπνευσμένη δημιουργία που έφυγε το 1968 με το Χρυσό Φοίνικα από τις Κάννες. Αν… τα παιδιά έπαιρναν πέτρες;… αν επιτέλους παίρναμε όλοι πέτρες… (και αν ξέρανε οι περισσότεροι αυτή την ταινία και όχι το Αν του Παπακαλιάτη…)



NO(2012) του Pablo Larrain

Χιλή 1988-Ελλάδα 2013. Η δικτατορία του Πινοτσέτ αρχίζει να τελειώνει, η μετα-μοντέρνα δικτατορία εδώ πέρα μόλις έχει αρχίσει. Σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα όπου χώρες στενάζουν κάτω από το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ και τους ντόπιους εξουσιαστές, η καλύτερη από τώρα ταινία του 2013(άρχισε να προβάλλεται φέτος στην Ελλάδα) μας πάει πίσω σε άλλη μια πονεμένη λατινική χώρα και στην προσπάθεια να εκδιωχθεί ο Πινοτσέτ μέσα από δημοψήφισμα. Η διαφήμιση παίρνει τα ηνία και μέσα από μια αναίμακτη επικοινωνιακή μάχη απλώνεται όλη η αντίθεση των μεν με τους δε, του ΝΑΙ με το ΟΧΙ, του Λαού με Αυτούς. Προπαγάνδα, μαύρη διαφήμιση(θυμηθείτε τα παιδάκια της ΝΔ πέρσι), υπόγεια πίεση για παραμονή του καθεστώτος, εγχώριοι προδότες…

Δείτε την οπωσδήποτε και μετά σκεφτείτε το…

Σκεφτείτε το δικό σας ΟΧΙ  που φτάνει στα χείλη αλλά δε βγαίνει.


By Rory



Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου: ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΠΛΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (THE DEEP BLUE SEA)




Η Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου προβάλλει σήμερα 18/2/2013 σε 2 προβολές (20.30 και 22.30) στον κινηματογράφο Αστόρια την ταινία «The Deep Blue Sea».

Η γυναίκα ενός βρετανού δικαστή δημιουργεί δεσμό μ’ ένα πιλότο της βασιλικής αεροπορίας. Η δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Τέρενς Ράτιγκαν, από έναν από τους σημαντικότερους και λιγότερο προβεβλημένους στην Ελλάδα βρετανούς σκηνοθέτες.

Σκην.: Τέρενς Ντέιβις
Πρωτ.: Ρέιτσελ Βάις, Τομ Χίντλεστον, Σάιμον Ράσελ Μπιλ, Αν Μίτσελ










Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Πρόταση εβδομάδας: AMOUR ( ΑΓΑΠΗ )





O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.


ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Εμανουέλ Ριβά, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Αλεξάντρ Ταρόντ, Γουίλιαμ Σίμελ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Μίκαελ Χάνεκε





Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου: RED ROAD




Η Τζάκι εργάζεται στην υπηρεσία παρακολούθησης δημοσίων χώρων, βλέποντας καθημερινά τη ζωή της πόλης να ξετυλίγεται μπροστά της μέσα από τις κάμερες ασφαλείας. Ώσπου μια μέρα θα δει έναν άνθρωπο που ήλπιζε πως δε θα ξανάβλεπε ποτέ, κι αυτή τη φορά θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Άρνολντ («Fish tank», «Ανεμοδαρμένα ύψη») είναι ένα λιτό και άμεσο δράμα που κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ Καννών 2006.

Σκην.: Άντρεα Άρνολντ
Πρωτ.: Κέιτ Ντίκι, Τόνι Κούραν, Μάρτιν Κόμπστον, Νάταλι Πρες








Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου: ΙΣΩΣ, ΑΥΡΙΟ (IN A BETTER WORLD)



Η φιλία δύο νεαρών αγοριών, και η πορεία τους προς την ενηλικίωση με τη βοήθεια των οικογενειών τους. Η βία, το πένθος, ο θυμός, η αξιοπρέπεια, η φιλία, η οικογένεια πλέκονται εξαιρετικά στην ταινία που κέρδισε ξενόγλωσση Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ για τη Δανία το 2011.


Σκην.: Σουζάνε Μπίερ
Πρωτ.: Μίκαελ Πέρσμπραντ, Γουίλ Τζόνσον, Ούλριχ Τόμσεν, Καμίλα Γκότλιμπ






Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Πρόταση εβδομάδας: ΛΙΝΚΟΛΝ (LINCOLN)




Η ταινία παρακολουθεί τους τελευταίους τέσσερις μήνες της ζωής ενός από τους πιο σημαντικούς προέδρους της Αμερικής, του Αβραάμ Λίνκολν. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ σκηνοθετεί τον (δύο φορές βραβευμένο με Όσκαρ ερμηνείας) Ντάνιελ Ντέι-Λιούις σε ένα συναρπαστικό θρίλερ, που εξετάζει τη σύγκρουση ανάμεσα στον Λίνκολν και τους ισχυρούς άνδρες του υπουργικού συμβουλίου του, στην προσπάθειά του να τερματίσει την πιο αιματοβαμμένη σύγκρουση της χώρας, τον Εμφύλιο Πόλεμο, και ν’ αλλάξει τον ρου της ιστορίας βάζοντας τέλος στη δουλεία και επαναφέροντας την Ένωση της Αμερικής.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Τόμι Λι Τζόουνς, Τζέιμς Σπέιντερ, Ντέιβιντ Στράθερν
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Στίβεν Σπίλμπεργκ




Πρόταση εβδομάδας: ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ( Killers of the Flower Moon )

  Βασισμένη στο δημοφιλές ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του David Grann, η ταινία “Killers of the Flower Moon” μας μεταφέρει στην Οκλαχόμ...