Του
Jeff Nichols
When you’re inside, looking outside
Ταινία απειλητική από το πρώτο λεπτό.
Εκεί που πολλοί σκηνοθέτες ανα διαστήματα προσπαθούν να περιγράψουν τη ψυχική διαταραχή ενός ανθρώπου, η τελευταία κατάθεση του Nichols καταφέρνει αυτό που άλλοι πασχίζουν να αποδώσουν μέσα από δραματοποιημένες εκφράσεις ή γραφικές εξάρσεις.
Η κάμερα με μία σχεδόν πανταχού παρούσα υποδόρια «απειλή» ακολουθεί τα σταδιακά βήματα του ήρωα(και τη σταδιακή αναγωγή του Michael Shannon σε ένα επίπεδο υποκριτικής που θα ζήλευαν άλλοι φτασμένοι πρωταγωνιστές) προς τη ψυχική νόσο και την προσπάθεια του να καταφέρει να λειτουργήσει κάτω από την επιβολή που αυτή φέρνει στο μυαλό του. Αποτελεί σχεδόν κινηματογραφικό άθλο η μέθοδος που καταφέρνει να χτίσει ο δημιουργός, την παράδοση ενός απλού ανθρώπου ξαφνικά σε μια ασθένεια που δεν ελέγχει, δεν κατανοεί, που δεν τον αφήνει να ξαναδεί την πραγματικότητα όπως ήταν. Ο φόβος για μια καταστροφή που έρχεται γεμίζει κάθε πλάνο, μόνο που το σενάριο και οι άρτιες ερμηνείες στρέφουν το βλέμμα και το συναίσθημα προς το «μέσα» αλλά και προς τα μέσα της οικογένειας, με το φόβο της κληρονομικότητας, με την απουσία σταθερής θεραπευτικής προσέγγισης, με την άμυνα του ατόμου να αρνείται, να σιωπά αυτό που του συμβαίνει. Οι σεκάνς των ονείρων γίνονται σχεδόν αισθητές σωματικά στον θεατή όπως στον πρωταγωνιστή και αποτελούν το επόμενο βήμα για την συνειδητοποίηση της παρανοϊκής υποτροπής του.
Η ταινία έχει να κάνει με τη ψυχική ασθένεια, με την αργή παράδοση ενός μυαλού καθώς κατανοεί την αλλαγή αλλά ανίκανο αφήνει Εκείνο να κερδίζει έδαφος βάζοντας σε ρίσκο τη δουλειά του, τις σχέσεις του. Ο Κέρτις του Shannon αφοσιώνεται στην στιβαρή κατασκευή ενός υπόγειου καταφύγιου ανοίγοντας τρύπες, βάζοντας σίδερα, αγοράζοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες και καθώς εμμένει σε αυτό γίνεται ξεκάθαρη η αλληγορία της καθόδου, της επιβολής της νόσου σε κάθε στιγμή του.
Είναι όμως η τρέλα όπως αυτή μας παρουσιάζεται μόνο η πτώση ενός ανθρώπου, η άλογη οπτική ενός «άρρωστου»; Η κοινωνία πάντα φρόντιζε να φυλακίζει ή να απομακρύνει κοινωνικά κάθε τέτοιου είδους φωνές και μηνύματα ώσπου αφέθηκε να καθρεφτίζει η ίδια μέσα στην ανεδαφική υγεία της, την ασθένεια της ίδιας της πραγματικότητας. Ποιος έχει δίκιο και ποιος γνωρίζει καλύτερα ως πού φτάνει το «κακό»; που βρίσκεται αυτό.
Άραγε πόσο απέχουμε από Εκείνο;
by Rory
Ήθελα να ξερα ποιός μας "κρύβει" όλες αυτές τις ταινίες! Μόνο σε περιοδικά είχα διαβάσει γι αυτήν. σε σινεμά δε την πέτυχα εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Η σελίδα αυτή είναι πολύ καλή γιατί μας προτείνει ταινίες που αλλιώς εγώ τουλάχιστον, δεν θα ήξερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ πάντως ότι η ταινία έχει να κάνει με την ψυχική ασθένεια.
Εγώ πιστεύω ότι η ταινία μιλάει για την κοινωνική προκατάληψη αυτού που διαφέρει από τους άλλους ως προς την άποψή του.
Αν έχεις άλλη άποψη από αυτό που είναι κοινωνικά αποδεκτό τότε η κοινωνία θα σε συνθλίψει.
Λευτέρης
προφανώς είδες την ταινία και χαίρομαι γιατί αυτό είναι πολύ σημαντικό μιας και η συγκεκριμένη δημιουργία πέρασε "ξυστά" απο την ελλάδα δυστυχώς. Το σχόλιο σου είναι πολύ ενδεικτικό και ευτύχως έπιασες το νόημα που θέλαμε να δώσουμε μέσα απο το άρθρο αλλά δεν μπορέσαμε πιο ξεκάθαρα γιατί θα φανερώναμε το τέλος! Το σενάριο χρησιμοποιεί τη ψυχική νόσο-και το κάνει όμως πολύ ρεαλιστικά και απτά στη μεγαλύτερη της διάρκεια-μόνο και μόνο για να αποδειχτεί στο τέλος ότι ηταν το μέσον, το εργαλείο για να πεί ο σκηνοθέτης αυτό που υποστηρίζεις κι εσύ. θα έλεγα πως δεν δείχνει μόνο την προκατάληψη μιας κι αυτή είναι συνηθισμένη στην Αμερική αλλά δείχνει και μέσα απο μια σχεδόν Βιβλική(μεταφορική) οπτική πώς το κακό, το απειλητικό, το "τρελό" βρίσκεται στ αλήθεια εκεί έξω. Μη ξεχνάμε πώς υπήρχαν εποχές όπου έκαιγαν ή απομόνωναν τους ψυχικά πάσχοντες επειδή πίστευαν πώς ήταν φορείς κακών πραγμάτων, πώς γνώριζαν πράγματα αλλοπρόσαλα και μεταφυσικά.
Διαγραφήσε ευχαριστούμε για το σχόλιο και περιμένουμε κι άλλα παρόμοιου ενδιαφέροντος!
RORY
Ξέρεις γιατί έκανα αυτό το σχόλιο; Επειδή στην εποχή μας τα πάντα ανάγονται στο "ψυχικό". Η κανονικοποίηση των πάντων έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που ο οποιοσδήποτε δείχνει την παραμικρή αποκλίνουσα συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί από το κοινωνικό περιβάλλον ως εν δυνάμει ψυχικά ασθενής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό το μήνυμα της ταινίας πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνοψιστεί στο εξής:
“Before you diagnose yourself with depression or low self esteem, first make sure that you are not, in fact, just surrounding yourself with assholes.”
Λευτέρης