Πρόταση dvd: Yo Tambien(Εμείς οι Δύο)

Των

Antonio Naharro, Alvaro Pastor

 

Μακριά από κλισέ. Έτσι δεν πρέπει;

Η Αμερική εδώ και χρόνια φαίνεται να κατακλύζει(όχι μόνο με τη νέοφιλελεύθερη οικονομία της) τον κόσμο και δη τους ευρωπαίους θεατές, με τη δική της οπτική πάνω σε ερωτικές ιστορίες οι οποίες είτε πρέπει να είναι τόσο ρομαντικές που η πραγματικότητα δεν αντέχει είτε πρέπει να είναι τόσο θλιβερές που η ανθρώπινη φύση δεν δημιουργεί έτσι κι αλλιώς εκτός κι αν πρόκειται για λεφτά! Αρκετά διακριτικό το Μια Ημέρα, πιασάρικο το Έρωτας από την αρχή με το που μπήκε το νέο δύσκολο έτος αλλά πραγματικά η Ευρώπη τελικά δείχνει να οδηγεί ακόμη τα πράγματα κινηματογραφικά όταν πρόκειται για βαρυσήμαντες «δηλώσεις». 

Συχνά χρησιμοποιούμε τη εσωτερική μας ψευδαίσθηση ώστε να δηλώνουμε εύκολα πώς δεν έχουμε ταμπού, πώς εύκολα μπορούμε να δεχτούμε καταστάσεις(όπως ο έρωτας) ανάμεσα σε ετερόκλητα πρόσωπα, μόνο που το ετερόκλητο πολλές φορές μένει στα μοτίβα που νοούμε ως επέκταση των ζωδίων ή χειρότερα των δικών μας κοινωνικών ζυμώσεων. Ως θεατές όμως συχνά δεχόμαστε τα πάντα, και για αυτό το «πάντα» υπάρχουν τελικά ταινίες όπως το Εμείς οι Δύο. 

Η ιστορία, δύο διαφορετικών ανθρώπων, απλά ο ένας με σύνδρομο Down και εκείνη με ένα σορό ακόμη πιο μεγάλες υπαρξιακές δυσκολίες που απλά βρίσκονται, συναντιούνται(γιατί έτσι συνήθως συμβαίνει στον απλό κόσμο) σε ένα χώρο εργασίας και ξεκινούν μαζί τη γνωστή μάχη που συμβαίνει όταν ένας ερωτεύεται μία..

Δεν έχουμε να κάνουμε με σκηνοθεσία που αγγίζει εξατομικευμένες-φιλάνρωπες οπτικές γωνίες, δεν έχουμε να κάνουμε με κυνηγητό που αγγίζει τα όρια της εμμονής για κάποιον από τους πρωταγωνιστές. Έχουμε να δούμε μια σχέση που χτίζεται με αρχικές ενστάσεις, αμηχανία και στην πορεία την φυσιολογική δειλία και ρίσκο που φέρνει ο έρωτας ή η κατανόηση και που όλοι βιώνουμε συνέχεια λες και γεννηθήκαμε για να ψάχνουμε την πλήρωση και όχι την κένωση που συστηματικά εν τέλει βρίσκουμε όταν ξαπλώνουμε τα βράδια.

Ευτυχώς το σενάριο δεν πάσχει από φιλοθεάμων προκαταλήψεις και πλησιάζει το θέμα(και την κάμερα) όσο κοντά χρειάζεται για να δούμε την ατόφια ανάγκη δύο ανθρώπων να ερωτευτούν, όχι επειδή έτσι πρέπει και επειδή είναι αναγκαίο, αλλά επειδή καταφέρνουν να προσπεράσουν τα κόμπλεξ που η κοινωνία φέρνει μπροστά τους αυτόματα χωρίς να δαιμονοποιείται η ίδια για τις ελλείψεις της(απλώς έτσι δομείται η κοινωνία δυστυχώς).

Ούτε ένα λεπτό βαρύγδουπης στενοχώριας, ούτε μια σκηνή επιτηδευμένης απεικόνισης των σχέσεων δε θα βρείτε σε αυτή την ταινία παρά μόνο τη λεπταίσθητη κινηματογράφηση της γέννησης ενός έρωτα που αγγίζει την εύθρυπτη και κυνική τελικά αίσθηση που διακατέχει τους ανθρώπους. Α’ Βραβείο Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου στο Σαν Σεμπαστιάν για τους συμπρωταγωνιστές, εκπληκτικά close ups στην πάλη ενός άνδρα και μιας γυναίκας να συμβιβαστούν με την ορθολογική-ατομική θέαση του φυσιολογικού για αυτούς έρωτα.

Αξίζει να την δείτε!

By Rory