Του
Woody Allen
Η ζωή είναι αλλού…
Ιδιαίτερες συστάσεις δε χρειάζονται για τον εγκέφαλο πίσω από μια μεγάλη περσινή επιτυχία, μια επιτυχία κυρίως του απτόητου Ευρωπαϊκά Woody Allen, τόσο εισπρακτικά όσο και σε αποδοχή. Ο αγαπημένος σκηνοθέτης έχει αλλάξει, και έχει αλλάξει αρκετά σε ότι αφορά τον τρόπο που χειρίζεται τα στερεότυπα και τα μοτίβα του. Η νεύρωση έχει υποχωρήσει σε διαλεκτικό επίπεδο ενώ λίγο σκοτάδι έκανε την εμφάνιση του στο απόλυτο Matchpoint και στο αδικημένο You will meet a tall dark stranger φανερώνοντας ικανότητες ψυχογραφίας που ο δημιουργός είχε σχεδόν να αγγίξει από το παλαιότερο Interiors του 1978.
Είναι αλήθεια πώς ο ψυχαναγκασμός του Allen αποχώρησε εν μέρει από τους πρωταγωνιστές και προσχώρησε σε μια πραγματική εμμονή με Ευρωπαϊκά κράτη, πράγμα που δείχνει πώς ίσως τώρα πια στην 7η δεκαετία του αρχίζει και διασκεδάζει πραγματικά το status που τον ακολουθεί. Γι αυτό και μοιάζει πώς με αυτήν του την προτελευταία ταινία μέχρι σήμερα, χαρίζει στου θεατές και στον ίδιο μια χαλαρή βόλτα ανάμεσα στο «θέλω» και στο «είμαι» που τόσο απλά χαρακτηρίζει τους περισσότερους από εμάς.
Το σκηνικό είναι γνωστό. Το σενάριο αναφέρεται σε πρόσωπα που ανήκουν κυρίως σε μεγαλο-αστικές τάξεις και έτσι μπορούν να προφέρουν τις νευρώσεις τους και τα προβλήματα τους σε μια σφαίρα που πιο πολύ αφορά την αυτοπραγμάτωση και όχι τόσο αληθινά υπαρξιακά προβλήματα. Ο ήρωας που ευτυχώς μέσα από τον Owen Wilson κρατά την γραφικότητα ενός Allen αλλά ταυτόχρονα προσδίδει και μια χαλαρή ταπεινότητα, συνειδητοποιεί πώς είναι στριμωγμένος σε μια γωνιά ενός σοβαροφανούς γάμου και μιας πιο γήινης σχέσης, κάτι που μοιραία τον πιέζει να οδηγηθεί σε έναν τρόπο ζωής που απλά βαρέθηκε, βρίσκει επιφανειακό και αισθάνεται πώς του αφαιρεί κάτι από την ρομαντικότητα που τον κάνει να παραμένει καλλιτέχνης. Και που καταφεύγει ο καλλιτέχνης όταν όλα γύρω του ορθώνουν λογική και μετριότητα; Φυσικά στην ονειροπόληση και τη φαντασία.
Εδώ είναι που η ταινία γίνεται ένα εξαίσιο γαϊτανάκι από λογοτεχνικούς ήρωες, σκηνοθέτες και ζωγράφους που μεγαλούργησαν σε καλλιτεχνικό επίπεδο ζώντας στο Παρίσι. Μέσα από τις γνώσεις και τον θαυμασμό του ήρωα για αυτούς, όλες αυτές οι προσωπικότητες έρχονται στην οθόνη μας και προβάλουν τα λόγια τους ξανά, τις θεωρίες και τα κοσμικά κλισέ τους μόνο και μόνο επειδή ο πρωταγωνιστής τους κρατά ζωντανούς και τους αναβιώνει μέσα του. Μα πιο πολύ αυτό που μένει από την ταινία, πέραν από το όμορφο τέλος, είναι μια αίσθηση πως πια η φινέτσα, η προσωπικότητα, η τέχνη που απέκτησε κάτι το μυθικό και κλασσικό, ξεπηδούσε κάποτε μέσα από ανθρώπους «στρατευμένους» στα ελαττώματα τους, στις υπερβολές τους, στην προσπάθεια τους να «είναι» και όχι να «φαίνονται», στο σθένος τους να μη φοβούνται να καούν από την ίδια τους την έμπνευση. Και ναι κάποτε υπήρχε παρθενογένεση γιατί δεν υπήρχε η ασφάλεια(και η ψευδαίσθηση της) που υπάρχει και εγκυμονείται σήμερα σε κάθε άνθρωπο που θέλει να πετύχει κάτι, να αλλάξει ο ίδιος. Όπως και να χει ο Γούντι πέτυχε πάλι διάνα!
(Σ.τ.Σ.) Η πρωτόλεια ιδέα για την ταινία μπορεί να ακουστεί στο νούμερο «European Trip» που περιέχεται στον σπάνιο και συλλεκτικό δίσκο(μόνο σε βινύλιο) WOODY ALLEN STANDUP COMEDY που κυκλοφόρησε το 1978 από την Casablanca Records και περιέχει τις παραστάσεις του σκηνοθέτη μεταξύ 1964-1968 σε κλαμπ της Αμερικής. Αν το βρείτε πουθενά από δεύτερο χέρι πάρτε το οπωσδήποτε!
By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου