Πρόταση dvd: Mulholland Drive

Του

David Lynch

Millennium Classic revisited

Υπάρχουν ταινίες με καλό σενάριο, φοβερή φωτογραφία, εξαιρετικές ερμηνείες, με ότι θέλει κανείς τέλος πάντων από μια ταινία.

Και υπάρχουν και οι φιλμικές εμπειρίες.

Ο κινηματογράφος του David Lynch αποτελούσε από την αρχή σημείο αναφοράς σε αυτού του είδους το σινεμά, με πολλούς κριτικούς(αλλά κυρίως θεατές) να τον «αναθεματίζουν» για τις σεναριακές του επιλογές και τις πλοκές που έχτιζε. Για τον συμβατικό θεατή που είμαστε οι περισσότεροι εξάλλου, το σινεμά του ιδιότροπου αυτού σκηνοθέτη έπρεπε από την αρχή να ειδωθεί ως ένα άλλο σύμπαν. Σύμπαν οπτικό, αισθητηριακό-μια προσπάθεια να μην βλέπουμε την ταινία αλλά κατά κάποιον τρόπο να «συμμετέχουμε» στην ταινία. Με μόνη παρασπονδία στη φιλμογραφία του το Elephant Man των 8 υποψηφιοτήτων για Όσκαρ, ο Lynch με αυτή του τη δημιουργία, παρέδωσε το 2001 την ταινία που έμοιαζε να ολοκληρώνει επιτέλους τα εφιαλτικά σύνδρομα που με επαναστατικότητα και εμμονή άρχιζε να χτίζει από το Μπλε Βελούδο το 1986. Συνεχίζοντας με την Ατίθαση Καρδιά, ρίχνοντας πολλούς σε ψυχεδελικά ντελίρια με την Χαμένη Λεωφόρο φτάνει στην πιο σημαντική δημιουργία του (που τον έφτασε πάλι ως την Ακαδημία και τις Κάννες): Την Οδό Μαλχόλαντ.

Θέλοντας να μείνουμε πιστοί στο όραμα του σκηνοθέτη, θα ήταν αληθινά παράδοξο να δώσουμε την περιγραφή της υπόθεσης αφού στο Mulholland Drive η αληθινή υπόθεση είναι το παράλληλο σύμπαν που φτιάχνει ο σκηνοθέτης, με τον κινηματογράφο ως τεχνική αλλά κυρίως ως κίνημα να ακυρώνει από την αρχή την όποια προσπάθεια κάνει κάποιος να το περιορίσει σε βερμπαλιστικές αναλύσεις.

Από την εποχή που κυκλοφόρησε έγινε αποδεκτό με οικουμενικές δάφνες, χτίζοντας  μια παραφιλολογία γύρω του, όπως το ότι το σενάριο γραφόταν επι τόπου, πώς πηγή του αποτελεί ένα όνειρο του σκηνοθέτη, ενώ χιλιάδες σελίδες και μπλόγκ παρέχουν teasers και spoilers για την υπόθεση, που ο σκηνοθέτης αρνείται μέχρι σήμερα να αποκαλύψει.

Το Mulholland Drive όμως δεν αξίζει μόνο για όλα τα παραπάνω όσο για την ασυγκράτητη ατμόσφαιρα που ρέει από τα πλάνα του, την διέγερση και την ερεθιστική οπτική που προσφέρει, αφήνοντας τον Lynch να παίζει(όπως αγαπάει άλλωστε) με τις ονειρικές δυνατότητες της ψηφιακής κάμερας, τη cult σημειολογία και την 80’s προσέγγιση των διαλόγων και χαρακτήρων. Χωρίς εφέ και πάντα με μια «αναλογική» αγάπη στην κινηματογράφηση η ταινία υπνωτίζει, σαγηνεύει και επικρατεί σε όλα τα συναισθήματα.

Το ξέρω, το ξέρω… οι περισσότεροι θέλουν γραμμική αφήγηση, νόημα, αποτέλεσμα, όπως οι κριτικοί κάποτε ήθελαν κλασσική τζαζ πριν τον Miles Davis, οι αριστοκράτες όμορφα τοπία πριν τον Salvador Dali και οι ποδοσφαιρόφιλοι ωραίες φάσεις πριν το χέρι του Μαραντόνα.

Στ’ αλήθεια όμως ποιους θυμόμαστε και ποιοι έγιναν μύθοι πια;

By Rory