Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Πρόταση dvd: Σώμα με Σώμα(Rust n Bone)



Του
Ζακ Οντιάρ



Η μνήμη του σώματος

Η περσινή χρονιά ευτυχώς «σημαδεύτηκε» από κάποιες πολύ καλές κυκλοφορίες οι οποίες συγκέντρωσαν αρκετή προσοχή παρόλη την δυσκολία των θεμάτων τους ή τη σκληρότητα των ιστοριών που είχαν να πουν, επαναφέροντας κατά κάποιο τρόπο τον θεατή κοντά σε μια περισσότερο ενδοψυχική(sic) σκοπιά. Με την Αγάπη του Χάνεκε να προελαύνει παγκοσμίως με τον τρυφερό κυνισμό και τη συναισθηματική της φόρτιση αλλά και το The Master του Άντερσον να παραμένει το πιο άλυτο κινηματογραφικό αίνιγμα, είδαμε το σινεμά να αγγίζει πάλι σκοτεινές και συνάμα ανθρώπινες πτυχές, ιδιαιτέρως σε μια εποχή όπου το σώμα, η αντοχή, η κούραση στροβιλίζουν ανθρώπους μέσα στο δυσβάσταχτο βάρος της επιβίωσης.


Ο Ανθρωποκεντρικός-ρεαλιστικός κινηματογράφος δεν είναι κάτι άγνωστο ούτε στη φιλμογραφία του Ζακ Οντιάρ, ενός άκρως συνεπούς Οντιάρ που απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο δυνατός σκηνοθέτης μπορεί να συνεχίσει να είναι χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλους παραγωγούς από πίσω του. Αφήνοντας τον Προφήτη πίσω του και την κλειστοφοβική-αρσενική κάθοδο των φυλακών του, επέστρεψε φέρνοντας αυτή τη φορά υδάτινη ατμόσφαιρα, ιδρώτα και αγώνα για ελπίδα μέσα από τα σώματα ενός άνδρα και μια γυναίκας. Μέσα από το χώμα και το νερό του Ανθρώπου.

Η ψυχική ατροφία και η μοναξιά αποδίδονται μέσα από το σώμα, μια πρωτόγονη σεξουαλικότητα και φυσικά τον πόνο. Τον αληθινό πόνο που καταγράφεται στο σώμα μας και αποκτά τη δική του μνήμη στο σοκ, στην μοναξιά, στο όνειρο. Η Στέφανι (Μάριον Κοτιγιάρ) θα χάσει τα πόδια της μέσα στο βαθύ μπλε, από τα βαριά υδάτινα πλάσματα που εκπαιδεύει και μιλά μαζί τους με χειρονομίες. Θα καθηλωθεί μέσα στην οργή του σώματος και του ημιτελούς. Ο Αλίν (Ματίας Σένερτς) αναζητά μια στέγη για το γιό του, δουλειά έχοντας μόνο του όπλο μια πρωτόγονη αρρενωπότητα, μια τραχιά παιδαγωγική και μια ήρεμη αυτοκαταστροφικότητα. Ο πόνος της δύναμης και της εκδήλωσης της μέσα από το ξύλο και το τραχύ σεξ είναι ο τρόπος του να μένει ακέραιος, εκφραστικός. Με άνεση, ξεδιπλώνοντας χωρίς εντυπωσιασμούς τη ψυχογραφία των ηρώων του, ο Οντιάρ καταφέρνει να μιλήσει για την πειθαρχημένη ευαισθησία της γυναίκας και για την εύθραυστη τραχύτητα του αρσενικού καταγράφοντας την ανάγκη για πλήρωση. Η δική της αναπηρία θα του προσφέρει την πάλη για νίκη και για επιβίωση, η δική του κάθετη και σωματική οπτική θα της προσφέρει την ελπίδα για συνέχεια ενεργοποιώντας ξανά τον αισθησιασμό της. Και τα πάντα, τα πάντα καταγράφονται σωματικά. Η απώλεια βιώνεται στο κορμί όπως και η επιστροφή στην ομαλότητα, με το δέρμα, τα άκρα, την σεξουαλικότητα να έχουν ως σύνορο αλλά και ως διέξοδο το σώμα.

Όπως ο Κισλόφσκι πλημμύριζε με Μπλε την οθόνη, σαν ένα θολό και γαλακτερό σύμπαν που κατοικεί η θλίψη και η προσπάθεια να κρατηθεί κάποιος από τον εαυτό του, έτσι και ο Οντιάρ καδράρει την θάλασσα, το φως, το δικό του μπλε σαν έναν τόπο με βαρύτητα αλλά και την γαλήνια αίσθηση που φέρνει το χρώμα του, οι ήχοι του, η Άνωση του, εξισορροπώντας την ελαφρότητα της ύπαρξης με το βάρος της συνέχισης της.


by Rory






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πρόταση εβδομάδας: ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ( Killers of the Flower Moon )

  Βασισμένη στο δημοφιλές ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του David Grann, η ταινία “Killers of the Flower Moon” μας μεταφέρει στην Οκλαχόμ...