Του
Αλέξη Αλεξίου
Ανατέμνοντας τον Εφιάλτη
Αποτελώντας ίσως την πρώτη προσπάθεια Έλληνα δημιουργού να οπτικοποιήσει τον υπόγειο τρόμο και το ασυνείδητο με τέτοιο τρόπο, η Ιστορία 52 ξεδιπλώνεται σαν ένα σκοτεινό ποίημα που σε ορισμένα σημεία ίσως δημιουργεί αμηχανία, ακόμη και «στενότητα χώρου». Καθόλη τη διάρκεια της φαίνεται το ταλέντο του σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί το σεναριακό του μυστικό χρησιμοποιώντας τα ίδια τα κινηματογραφικά εργαλεία που πολλοί Έλληνες δημιουργοί ξεχνάνε προς χάριν μιας γραμμικής εξιστόρησης, εργαλεία όπως η φωτογραφία και η σκηνογραφία, με λίγα λόγια την Ατμόσφαιρά.
Οι εικόνες γίνονται λέξεις δίνοντας στον θεατή την ευελιξία να αναπλάσει, ακόμη και να σχηματίσει το δικό του συναίσθημα απέναντι στο σκοτεινό περιβάλλον που «ζωγραφίζει» ο Αλεξίου. Αφήνοντας να αναδύονται όποιες επιρροές από David Lynch και Trier των 90’s, η ταινία δεν δείχνει να στηρίζεται τόσο στο σενάριο, ο πυρήνας του οποίου είναι μια ερωτική σχέση, όσο στην ίδια την κινηματογράφηση της σταδιακής νοητικής και κοινωνικής αποξένωσης του πρωταγωνιστή(Ιάσωνας) και την εσωτερική καταβύθιση της καθημερινότητας του σε μια ανεξιχνίαστη τροπή αλλά και τη εμμονή που αυτή του γεννά. Η υπόθεση, τα πρόσωπα και οι τοποθεσίες αποτελούν ψήγματα που ο σκηνοθέτης κινείται με μαεστρία σχηματίζοντας ένα αίνιγμα δαιδαλώδες, χωρίς λύση, χωρίς τέλος, ίσως με το ίδιο απροσδιόριστο κενό που αφήνει ένας εφιάλτης τα πρώτα λεπτά του ξυπνήματος.
Καταφέρνοντας να ολοκληρωθεί κρυφά και διακριτικά χωρίς καμία υποστήριξη και αγνοημένη επιδεικτικά σε βραβεύσεις, όντας όμως σύμφωνα με πολλούς μιας από τις καλύτερες ταινίες του 2008, η Ιστορία 52 επανέφερε στην εγχώρια πρώτη γραμμή αυτό που στην ουσία ήταν και είναι ο κινηματογράφος: το όραμα του σκηνοθέτη και ο κόσμος που αυτός μας εισάγει.
By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου