High Fidelity
Του
Stephen Frears
It’s only rock n’ roll…but I like it!
Rolling Stones
Φτιάχνουμε λίστες καθημερινά, λίστες όλων των ειδών, για τα ψώνια μας, για τα έξοδα μας, λίστες με τις υποχρεώσεις μας. Επίσης έχουμε λίστες να μας συστήνουν τους πιο όμορφους ή πλούσιους ανθρώπους, ατέλειωτες λίστες με οικονομικά μέτρα ή περικοπές. Πότε κάνουμε όμως μια λίστα με δικές μας όμορφες ή αξιομνημόνευτες στιγμές, ακόμη και λίστες με αδυναμίες μας;
Με αυτό το σκεπτικό ξεκινάει και ο ήρωας της ταινίας(John Cusack, που εδώ εκτελεί και χρέη παραγωγού) κάνοντας μια λίστα με τα καλύτερα τραγούδια για χωρισμό, μια λίστα που τον βοηθάει να στοιχειοθετήσει συναισθήματα για την κοπέλα του, οδηγώντας τον σταδιακά στο top-5 παρελθοντικών του σχέσεων και χωρισμών, μια διαδρομή που καθοδηγείται απο νεανικά flash backs έχοντας κάθε φορά ως «χαλί» ένα τραγούδι ή έναν δίσκο που απέκτησε ο ίδιος εκείνη την εποχή φτιάχνοντας σταδιακά μια βιογραφική δισκοθήκη.
Βασισμένο πάνω στο όμότιτλο, μοσχοπουλημένο βιβλίο του σημαντικού Nick Hornby (υποψήφιος για όσκαρ σεναρίου για το An education αλλά και για το About a boy) η ταινία μας οδηγεί στην απλή και τόσο κοινή σε καταστάσεις ζωή ενός ιδιοκτήτη καταστήματος βινυλίων που προσπαθεί να καταλάβει τι τον κάνει να είναι πάντα ο πληγωμένος της καταστάσης. Δίπλα του δύο ετερόκλητοι υπάλληλοι(Jack Black και Todd Louiso) οι οποίοι χαμένοι και ταυτόχρονα αφοσιωμένοι λάτρεις της μουσικής και των δίσκων πλαισιώνουν ως ο καλός και ο κακός τον μπερδεμένο πρωταγωνιστή.
Η ταινία του Frears δεν είναι ποτισμένη με νοσταλγία όπως τα περισσότερο neo-retro(sic) που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια, κι αυτό γιατί για τον σκηνοθέτη και το συγγραφέα η αγάπη για τη όμορφη μουσική και τα άλλοτε άγνά συστατικά της απο άτομα που είναι αφοσιωμένα σε κάτι πιο εμμονικό και πιο προσωπικό δεν είναι κάτι γραφικό ούτε ρομαντικό. Η κυνική προσέγγιση του ήρωα στις σχέσεις του αλλά και η πραγματικότητα οτι η επιχείρηση του φυτοζωεί φέρνει τα πράγματα σε ένα σύγχρονο επίπεδο όπου μπορούμε ακόμη να συναντάμε ανθρώπους που απλώς κανουν αυτό που τους αρέσει.
Μια δημιουργία ειλικρινής, και ίσως από τις πιο άνετες να παρακολουθεί κανείς, που ακουμπάει την ευαίσθητη βελόνα του πικ απ πάνω στο υλικό της εφηβείας. Της εφηβείας που τελικά δεν τελειώνει ποτέ και επανέρχεται όποτε πονάμε, μιας μουσικής που αναπνέει ακόμη μέσα σε τεράστια σαν πίνακες εξώφυλλα και ακούγεται γρατζουνισμένη, γήινη, τόσο αντίθετη με τη ψηφιακή, αψεγάδιαστη και αναλώσιμη εποχή που ζούμε.
Δείτε την ταινία, φτιάξτε τα δικά σας play-lists και θυμηθείτε τι είναι αυτό που σας κάνει μοναδικούς!
by Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου