Πρόταση dvd: BRONSON

Του

Nicolas Winding Refn

Ο Σίσυφος που αγάπησε το είδωλο του

 Στον απόηχο των φετινών Καννών και τον θρίαμβο του Drive που έφυγε με το βραβείο Σκηνοθεσίας, βρίσκουμε τον Δανό δημιουργό να είναι πιο must από ποτέ δείχνοντας να είναι ο βόρειος που οδηγεί αυτή τη στιγμή των Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Παρόλα αυτά ο Refn ήδη αναπαύεται στις δάφνες του εδώ και χρόνια έχοντας κερδίσει το σεβασμό κριτικών και σινεφίλ μέσα από καταπληκτικά δείγματα όπως η τριλογία του Pusher και φυσικά το εδώ προτεινόμενο Bronson.

Έχοντας κυρίαρχο υλικό την αληθινή ιστορία του νούμερο 1 κρατούμενου της Βρετανίας μέχρι σήμερα που ακούει στο όνομα Michael Gordon Peterson, και διαλέγοντας έναν άγνωστο μέχρι τότε σχετικά ηθοποιό, τον Tom Hardy, ο σκηνοθέτης παραθέτει μια σπασμωδική και ρυθμική αφήγηση των έργων και των ημερών ενός ανθρώπου που από μικρό παιδί διάλεξε να υιοθετήσει τη βία και την επιθετικότητα ως ένα αρκετά διαστροφικό μέσον με σκοπό να γίνει «αστέρι». 

Με εργαλείο τα χέρια του και μια απρόσφορη κυνικότητα για τον ίδιο του τον εαυτό ο πρωταγωνιστής θα εξαπολύσει σχεδόν για όλη του την ενήλικη ζωή μια επίθεση στο ίδιο του το σώμα, στην ίδια του την παρανοϊκή περσόνα καταλήγοντας να περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι του βίου του στην φυλακή, στα ψυχιατρεία και στην απομόνωση, κατασκευάζοντας άρρωστα και σταδιακά έναν μικρόκοσμο όπου οι μόνοι φίλοι, εχθροί και σημαντικοί άλλοι είναι οι αστυνομικοί, οι συγκρατούμενοι, ο υπόκοσμος, όλοι όσοι θα αποτελούσαν μια ευκαιρία να ξεσπάσει, να επιτεθεί πάνω στο είδωλο που διάλεξε να γίνει, ένας σταρ, ένας βασιλιάς μέσα στον σκοτεινό κόσμο του ιδρυματισμού όπου διατηρείται και επικροτείται το ένστικτο και η παραμόρφωση του μυαλού με στόχο την επιβίωση. 

Εκεί που κερδίζει πόντους η ταινία σε σχέση με άλλες βιογραφίες είναι η επιμονή του σκηνοθέτη να υπογραμμίσει σε κάθε πλάνο την προσωπική επιλογή του ίδιου του πρωταγωνιστή να παραμείνει αχαλίνωτος, μια μηχανή βίας και αυτοκαταστροφής διαλέγοντας να δραπετεύει ξανά και ξανά από την προσπάθεια μιας στρωτής ζωής, πιστεύοντας πώς θα είναι ένα τίποτα, ένας κοινός μέσα στην λογική καθημερινότητα. Μέσα από μια στυλιζαρισμένη ακρότητα και τη μινιμαλιστική σκηνογραφία η ταινία δεν επιρρίπτει ευθύνες στην εξουσία, αντίθετα την υπονομεύει δείχνοντας την αδυναμία να διορθώσει, να σωφρονίσει, να ελέγξει μια ύπαρξη και ένα μυαλό που απλώς δε φοβάται τίποτα γιατί ποτέ δεν ήταν κάτι ή κάποιος που η κοινωνία μπορεί να κατανοήσει. 

Ο σκηνοθέτης όπως και ο πρωταγωνιστής, παίρνει το δικό του δρόμο διαλέγοντας τα καλύτερα υλικά του Kubrick και του πρώιμου Fincher, παραδίδοντας ένα μοναδικό δημιούργημα που ίσως τώρα είναι η ώρα να αποκτήσει κι αυτό το δικό του cult status.

By Rory