Των
Glenn Ficarra John Requa
All you need is love…and new clothes!
Όλοι μας έχουμε ανάγκη να χαλαρώνουμε, και ακόμη καλύτερα να αφήνουμε πράγματα κατά τα άλλα ανόητα, να αποτελούν για ελάχιστες στιγμές το επίκεντρο μας. Για τους «βαρείς» σινεφίλ υπάρχουν ενίοτε τέτοιες στιγμές όπου μπορούν πραγματικά να απολαύσουν με μια μικρή guilty pleasure ταινίες όπως η προτεινόμενη, αφήνοντας κρυφά να θυμηθούν στιγμές όπου πραγματικά οι προσδοκίες ήταν τρελές, οι ατάκες ή οι πράξεις ηλίθιες και η… αγάπη(όσο μελίρρυτο κι αν ακούγεται ή γράφεται αυτό!) ήταν ένα είδος προς τέρψη των νεανικών μας φαντασιώσεων. Ειδικά για το τελευταίο, ευτυχώς ο αμερικάνικος κινηματογράφος φροντίζει ανά περιόδους να πλασάρει κάποια αξιοπρεπή δουλειά που δεν αφήνει τους περισσότερους να σιχαθούν λέξεις όπως οι παραπάνω(βλ. 500 μέρες με τη Σάμερ και Αγάπη και άλλα ναρκωτικά).
Η ιστορία δεν έχει καινοτομίες. Η Έμιλυ(Μούρ) ανακοινώνει στον Κάλ(Καρέλ) πώς θέλει διαζύγιο, αυτός περιφέρεται με υπόγειο θυμό σε μπαρ και σαν κακόμοιρος δημοσιοποιεί την κατάντια του ώσπου αγανακτισμένος από αυτήν την αντιαισθητική παρακμή, ένας από τους θαμώνες(Γκόσλινγκ) τον παραλαμβάνει με σκοπό να τον καταστήσει ως ανδρικό πρότυπο και ως εργένη δεύτερης γενιάς.
Ο πρώτος όντως θα γίνει περιζήτητος ενώ ο δεύτερος να ανακαλύψει πώς μόνο το κρεβάτι και ο υπέρμετρος ναρκισσισμός δε φτάνουν. Ακούγονται κλισέ αλλά είναι οι πρωταγωνιστές και οι διακριτική παρουσίαση των χαρακτήρων που αφήνουν την ταινία να κυλήσει ως το αποκαλυπτικό φινάλε.
To αξιοζήλευτο καστ, οι deadpan εκφράσεις του Καρέλ(σπεύσατε να τον απολαύσετε στο Little Miss Sunshine) καταφέρνουν και κάνουν την ταινία να μιλάει με απλά λόγια και συμπαθητικό τεχνητό ρεαλισμό για τον έρωτα ως ενέργεια και πηγή αλλαγών. Μια ενέργεια χωρίς taboo, που παραμένει το μοναδικό δικαίωμα στη βλακεία ή στην προσπάθεια ως η απόλυτη μηχανή αναζήτησης. Για τους ήρωες παρουσιάζεται ως μονόδρομος μα και πάλι παραμένει η μόνη αυτοδιαχειρήσιμη προσωπική επιλογή, χωρίς όρια παρά μόνο με την άνεση που φέρνει το συναίσθημα. Εξάλλου όποιος ή όποια κι αν είναι αυτοί με τους οποίους ερωτευόμαστε μας ανήκουν για λίγο έτσι κι αλλιώς! Οι σχέσεις έχουν κλισέ, όπως και η πορεία τους μα ποτέ σχεδόν η αρχή τους. Το μόνο κακό με την ταινία είναι ότι πουθενά κανείς άνδρας δεν πρόκειται να βρεί ένα Τόσο Τέλειο μπαρ γεμάτο μονό με Τέλειες γυναίκες, κι αυτό είναι κάτι που χαλάει την οικειότητα του θεατή!!!By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου