Πρόταση dvd: Σκοτώνουν Τα Άλογα όταν γεράσουν

Του

Sydney Pollack

Dentro de la arena

Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στο 1929, να συνεχίζαμε στο 1969, να φτάναμε ακόμη και σήμερα, στο 2012 πια, ώστε να ερχόμασταν αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα η οποία ελάχιστες φορές αποδίδεται ορθά συμβολοποιημένη και ακόμη χειρότερα να αποδίδεται καν από καλλιτέχνες και μη.

 

Σε αυτή την ταινία σταθμό (βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Horace McCoy), από τις πρώτες του εκλιπόντα Sydney Pollack, με συνολικά οκτώ υποψηφιότητες στα Όσκαρ του 1969, ο χρόνος έχει σημασία και μπορεί να ειδωθεί ρεαλιστικά μόνο σε ότι αφορά τα κοστούμια ή την σκηνογραφία κάνοντας δυνατή σε πρώτο επίπεδο την αναγνώριση μιας εποχής που οι τάξεις ήρθαν αντιμέτωπες άμεσα με την αντίφαση ενός συστήματος όπως ο καπιταλισμός(μιλάμε για το κραχ του 1929) δίνοντας ίσως το υπονοούμενο το τι θα ακολουθούσε και στις επόμενες δεκαετίες.  

Μέσα σε αυτή την ερειπωμένη ψυχολογικά και υλικά Αμερική, το κράτος στήνει μέσα από επιτροπές διαγωνισμούς χορού όπου μπορούν να λάβουν μέρος άνθρωποι χαμηλών κοινωνικών τάξεων, συναγωνιζόμενοι μέχρι τελικής πτώσεως για ένα χρηματικό ποσό όσο θα τους παρακολουθούν θεατές, κυρίως αστικών τάξεων, στοιχηματίζοντας πάνω τους. Αυτό είναι το σημείο όπου η ταινία του Pollack παύει να είναι κινηματογραφικός χρόνος και μπαίνει στη σφαίρα του συμβολισμού, αφήνοντας την ουσία της ιστορίας που αφηγείται να επεκταθεί στο 1969 και να συνεχίσει την σκληρή πορεία της μέχρι σήμερα.  

 

Ο Σκηνοθέτης παραδίδει ένα κάθιδρο και παραληρηματικό σκηνικό όπου όλοι οι διαγωνιζόμενοι αποτελούν πρόσωπα και μορφές που κουβαλούν την σκαμμένη πραγματικότητα και τον ντετερμινισμό μιας ζωής που δεν τους οδηγεί πουθενά παρά σε μια ύστατη προσπάθεια να μείνουν όρθιοι, να κερδίσουν-χαμένοι μες στους χαμένους- καθώς τους παρακολουθούν οι έχοντες με την απόλαυση που έχει η ηδονοβλεψία της φθοράς, της αγωνίας, της πάλης, πάντα από μια απόσταση που βοηθάει να μην ταυτιζόμαστε αλλά και να μην παρεμβαίνουμε.  

Ο  Pollack γίνεται ξεκάθαρος και καταφέρνει να σχηματίσει τον ταξικό ιστό ξεκάθαρα αποφεύγοντας να μείνει μόνο στην επιφάνεια αυτού που όλοι γνωρίζουμε, πώς ο κόσμος χωρίζεται στους έχοντες και στους μη, αλλά προχωράει αφιερώνοντας όλη την «κοντινή» κινηματογράφηση του στην σιγανή φθορά των ηρώων, στα ζώα που μετατρέπονται αυτοί όταν πλησιάζει το τέλος, όταν οι θεατές-αστοί αρχίζουν και περιμένουν κάτι από αυτούς, όταν αρχίζει αυτός ο χορός να είναι η υπόσχεση ζωής τους, στέλνοντας ταυτόχρονα το μηδενιστικό του μήνυμα μέσα από την τελική σκηνή.  

Μετά από χρόνια κι ενώ για άλλη μια φορά ο κόσμος βιώνει την παρακμή και την ακόμη πιο ξεκάθαρη ταξική διχοτόμηση, η ταινία έρχεται να υπενθυμίσει σε ποια στάθμη υπήρξε πάντα ο ζυγός, ποιές αρένες δεν έχουν ακόμη καταργηθεί, ποιος μηδενισμός είναι αυτός που καθοδηγεί την ανθρώπινη αντοχή. Ταυτόχρονα όμως ο τίτλος της θα μπορούσε να μιλάει για όλο αυτό το γερασμένο σύστημα που ψάχνει εναγωνίως να επανεφευρίσκει τον εαυτό του, να συντηρείται ζωντανό σαν τέρας που ξεψυχά, περιμένοντας το τέλος. 

Μήπως τελικά είναι καιρός να το σκοτώσουμε;

by Rory