Ο Μπράντον είναι γύρω στα 30, ζει στην Νέα Υόρκη και δεν μπορεί να χειριστεί την σεξουαλική του ζωή. Όταν η ιδιότροπη νεότερη αδερφή του μετακομίζει στο διαμέρισμά του, ο κόσμος του Μπράντον εκτροχιάζεται.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάρι Μάλιγκαν, Τζέιμς Μπαντζ Ντέιλ, Χάνα Γουέιρ, Νικόλ Μπεχαρί
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Στιβ Μακουίν
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Στιβ Μακουίν
πολλοί ήταν αυτοί που εκθείασαν την ταινία, συγκεντρώνοντας διθυραμβικές κριτικές, απο τις λίγες της μέχρι στιγμής δεκαετίας. και όντως ισχύουν όλες σχεδόν! προσπερνώντας αρχικά την ψυχρότητα, την ανηδονία και την συναισθηματική στειρόττηα του ήρωα, ο θεατής θα βρεθεί μπροστά σε ένα καλοστημένο κόλπο του σκηνοθέτη ο οποίος χρησιμοποιεί το βλέμμα, τις ακραίες ατάκες και την ακραία όψη μιας μεγαλούπολης όχι για να φτιάξει ένα ρόλο μόνο, ένα νόημα, αλλά για να χτίσει την ταινία του σαν "σώμα". Δεν είναι ο Φσμπέντερ η ταίνια. Η ταινία είναι ο Φσμπέντερ κι ότι αντιπροσωπεύει το άδειο, ψυχρό και κυνικό τοπίο που συναντά ο θεατής στα μάτια του. Το SHAME ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ. Η ΚΕΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ. ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝΤΕΞΤΕ ΤΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήRORY
Αν και η συγκεκριμένη ταινία βασίζεται σε ενδιαφέρουσες ιδέες (τον εθισμό από το σεξ, την αποξένωση και τη συναισθηματική κενότητα) δεν κατάφερε να πει τίποτα περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά βαρέθηκα να βλέπω όλη την ώρα την π... του Φασμπέντερ και ένα κουτάκι red bull. Αντ' αυτού θα προτιμούσα να μάθω ποιοι λόγοι έχουν οδηγήσει τον ήρωα σε αυτή την επιλογή ζωής. Στην αφόρητη μοναξιά δηλαδή και στην ανικανότητα σύναψης οποιασδήποτε μορφής συναισθηματικής σχέσης.
Ο ΜακΚουίν επέλεξε να προβάλει επί δύο ώρες τα συμπτώματα της "Ψυχαναγκαστικής Σεξουαλικής Συμπεριφοράς" και όχι τους λόγους που τα εκδήλωσαν. Επέλεξε να προβάλει τις κατεστραμμένες σχέσεις δύο αδελφών και όχι το γιατί οδηγήθηκαν εκεί. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι όμως ακατόρθωτο( έγινε στο « Ένας Χωρισμός»).
Η Νέα Υόρκη πιο άσχημη από ποτέ..
Αναγνωρίζω τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών καθώς και το ότι ακόμα και αν ο ΜακΚουίν απέτυχε να κάνει ενδοσκόπηση στους χαρακτήρες του, το κάνουμε όλοι εμείς βγαίνοντας από την αίθουσα.
Κρατάω λοιπόν το ερέθισμα που μου δόθηκε και τίποτα παραπάνω.
Ακόμα και αυτό όμως είναι σημαντικό για εμένα.
Raul Duke
Είναι αλήθεια πώς η γυμνότητα του Φασμπέντερ, ως σκηνοθετική εμμονή του Μακουίν, καταλαμβάνει αρκετό μέρος της ταινίας. Μη ξεχνάμε οτι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης αρέσκεται στην σκληρότητα ενός εκτεθιμένου σώματος, με πρώτο δείγμα το Hunger με τον ίδιο πρωταγωνιστή πάλι. υπάρχουν σκηνές που αγγίζουν την πορνογραφία και άλλες αχρείαστες και προβοκατόρικες. Το ζήτημα είναι πώς μέσα απο αυτές τις σκηνές ερχόμαστε σε επαφή με κάτι γνώριμο: το στεγνό σεξ, το σώμα ως κτήμα, τον οργασμό ως επιβεβαίωση και ανασφάλεια κάτι στο οποίο εκτιθόμαστε συνέχεια τις τελευταίες δεκαετίες. Η κοινωνία είναι πορνογραφική όπως και το συναίσθημα είναι επίπεδο. Εκεί ίσως βρίσκεται η οπτική της ταινίας. το γυμνό σώμα δεν είναι άλλο απο την εκτεθιμένη κένωση του ήρωα στον θεατή. Κάτι που ο σκηνοθέτης σίγουρα έκανε επίτηδες για να φτάσει πιο εύκολα στη δική μας αποστροφή... απέναντι σε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήRORY
Εγώ να παρατηρήσω ότι θεωρώ την ταινία αυτή κάτι σαν συνέχεια του American Psycho του 2000 σε πιο ρεαλιστικό πλαίσιο. Μάλιστα στο ξεκίνημα μας παραπέμπει ίσως επίτηδες στο ξεκίνημα του American Psycho μέχρι του σημείου να επαναλαμβάνει ακόμη και την ακραία σκηνή της ούρησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο American Psycho ο ήρωας ήταν παγιδευμένος μέσα σε φαντασιώσεις βίας, στο Shame ο ήρωας είναι παγιδευμένος μέσα σε σεξουαλικές φαντασιώσεις.
Πολύ παρόμοια θέματα, πολύ μεγάλη ομοιότητα των χαρακτήρων (από το διαμέρισμα, το ντύσιμο, την εργασία, την επιφανειακή κοινωνική συναναστροφή κτλ).
Νομίζω ότι πρέπει κανείς να δει και τα δύο έργα για να έχει μια πιο σφαιρική άποψη.
Σε ότι αφορά το shame να τονίσω ότι από γνωστούς και φίλους έχω παρατηρήσει ότι ένα μεγάλο κομμάτι του αντρικού πληθυσμού αναπτύσσει μια πορνογραφική σχέση με το άλλο φύλο η οποία στην καλύτερη περίπτωση φτάνει έως τις πόρνες και τις ελάχιστης διάρκειας σχέσεις, αλλά ποτέ σε κανονικές σχέσεις που βασίζονται σε συναίσθημα.
Αυτή η έλλειψη συναισθήματος με το άλλο φύλο προεκτείνεται στο shame και στα άλλα πρόσωπα της ταινίας (π.χ. στην αδερφή του πρωταγωνιστή).
Και είναι αυτή η έλλειψη συναισθήματος η οποία είναι σε ακραία επίσης μορφή κυρίαρχη και στο American Psycho.
Συμπέρασμα και από τις δύο ταινίες: Έλλειψη συναισθημάτων γενικά. Ζούμε στην εποχή της παθολογικής κυνικότητας και του θεσμικά επιβαλλόμενου ατομικισμού.
Λευτέρης
Φοβερή η παρατήρηση σου για το American Psycho! όντως, σε ότι αφορά το ψυχρό και κυνικό κλίμα της Πόλης, των σχέσεων, μιας παθητικής αστικής ευμάρειας οι δύο ταινίες συντείνουν αρκετά. και έχεις δίκιο, η πρώτη μας δείχνει μια ακραία αδηφαγία που εκφράζεται με σχιζοειδή συμπεριφορά που καταλήγει σε φόνους(αφού δεν μπορεί να παύσει τον ίδιο) ενώ στη δεύτερη η αδηφαγία προεκτείνεται στη σαρκική εξάρτηση και στο εσωτερικό έλλειμα, με μια βουλιμική σχεδόν αντιμετώπιση των σωμάτων, της επαφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήRORY