Του
Roger Michell
Τελευταία ευκαιρία;
Πόσες φορές έχει τολμήσει ένα
κινηματογραφικό έργο να αναζητήσει ψύχραιμα και απροκάλυπτα ρεαλιστικά την
προσπάθεια ενός ανθρώπου σε προχωρημένη ηλικία να βρει την πλήρωση, να
καταφέρει να επανεκκινήσει τη ζωή του συναισθηματικά; Ελάχιστες και η ταινία
του Roger Michell είναι μία από αυτές τις προσπάθειες όπου
το 2003 άφησε εμβρόντητους κοινό και κριτικούς, καταφέρνοντας να κερδίσει
μάλιστα 10λεπτα standing ovations στις Κάννες όπου προβλήθηκε.
Με την
καταπληκτική βετεράνο θεατρική ηθοποιό Anne Reid στο
πρωταγωνιστικό ρόλο η ταινία εστιάζει στην άτονη και στερεοτυπική
καθημερινότητα που απομένει στην May όταν μετά από
επίσκεψη με το σύζυγο της στα παιδιά τους που κατοικούν στα πλούσια προάστια
του Λονδίνου, εκείνος πεθαίνει ξαφνικά. Ανάμεσα στο νευρωτικό τρόπο ζωής που
έχουν υιοθετήσει ο γιός της όντας επιχειρηματίας με ακριβά όνειρα και μια
μεγάλο-αστική μεταμοντέρνα σύζυγο και η κόρη της που είναι μονογονεϊκή
οικογένεια η Μητέρα γίνεται ξαφνικά βάρος, κομπάρσος, περιφερόμενη από σπίτι σε
σπίτι παρατηρώντας τα παιδιά της και ανακαλύπτοντας αυτούς τους αγνώστους που
νόμιζε για δικούς της ανθρώπους. Εκεί θα γνωρίσει τον Ντάρρεν(ο Daniel Graig σε ρόλο αξιώσεων με ένα πολύ καλό ψυχωτικό και ψυχρό βλέμμα) ο οποίος
εργάζεται ως ξυλουργός στο σπίτι του γιού της ενώ διατηρεί μια ανισσόροπη σχέση
με την κόρη της. Η οργή της May για αυτόν τον
άγριο άνδρα θα μετατραπεί σταδιακά σε μια συμπάθεια, σε μια καινούργια επαφή
και τέλος σε ερωτικό πόθο που βρίσκει ανταπόκριση.
Σε αυτό το σημείο
είναι που η ταινία γίνεται Μεγάλη, αφού η σκηνοθεσία μεταβάλλει τα πρόσωπα, τα
σώματα του ετερόκλητου αυτού διδύμου σε κάτι ανθρώπινα κατανοητό, αφήνοντας τον
κομπλεξαρισμένο αρχικά θεατή να αντιμετωπίσει ερωτικές σκηνές(που είναι
απίστευτα γυρισμένες) και συζητήσεις δύο
ανθρώπων με μεγάλη ηλικιακή διαφορά αλλά την ίδια ανάγκη να γεμίσουν είτε την
μοναξιά τους είτε την αδηφαγία που γεννά η κοινωνική κατωτερότητα. Ο πόθος για
τη πρωταγωνίστρια θα γίνει προσμονή για έρωτα, παρασυρόμενη σχεδόν με μια
εφηβική αφέλεια για τους ανθρώπους, μπαίνοντας μάλιστα και σε ανταγωνιστική
θέση με την κόρη της. Ξαφνικά όλα θα μαθευτούν, τα παιδιά θα καταλάβουν πώς η
Μητέρα τους ξαφνικά φέρεται σα μια γυναίκα απομυθοποιώντας απόλυτα το ρόλο της
και η εκείνη θα γίνει ένας σάκος του μποξ για όλους. Για την κόρης της που
βρίσκει ευκαιρία να βγάλει όλον το «παιδικό» θυμό και τα ελλείμματα της πάνω
στη μάνα, ο γιός που παραπαίει μέσα στην αστική του καταστροφή και απλώς θέλει
όλοι να φύγουν από κοντά του και ο Ντάρρεν που ανακαλύπτει πώς για άλλη μια
φορά κάποιος προσκολλήθηκε πάνω του απαιτώντας από αυτόν να γεμίσει κενά ενώ
αυτός συνεχίζει να νιώθει αποτυχημένος στη σκιά των βολεμένων Άλλων.
Η Μητέρα θα ταπεινωθεί, θα χτυπηθεί και
θα εκδιωχθεί αφήνοντας την ταινία να αποδομήσει την οικογένεια που τόσο καιρό
«κρατιόταν» από την τυπικότητα και την πατριαρχική ευπρέπεια, από τις
κοινωνικές νόρμες που θέλει την επιφάνεια να συντηρείται μέσα από τεχνική
οικονομική ανέλιξη και τις ανθρώπινες σχέσεις να σκοντάφτουν πάντα στον
ατομικισμό που κουβαλά η σημερινή ψυχρότητα της επικοινωνίας. Πάνω από όλα όμως
η ταινία αφήνει διάπλατα να αποκαλυφθεί πώς ποτέ δε θα μπορέσουμε να
γνωρίσουμε, να συναισθανθούμε, να φανταστούμε ακόμη και σκοτεινές πτυχές των
ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας. Πώς στην αναζήτηση της ευτυχίας ή της πλήρωσης
συχνά καθένας είναι μόνος του.
By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου