Πρόταση dvd: Ελεύθερος Ωραρίου

Του

Λοράν Καντέ

Και τώρα; Τι;

Έχει γίνει πολλές φορές η προσπάθεια μέσα από τη συγκεκριμένη σελίδα να παρουσιαστούν ιστορίες(γιατί αυτό είναι ο κινηματογράφος) που δεν αποτελούν μόνο την καλλιτεχνική κατάθεση ενός δημιουργού με αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια αλλά ιστορίες που με τον έναν ή άλλο τρόπο αγγίζουν σημεία ρεαλισμού. Πέρα από το artistic κομμάτι το οποίο περικλείει την εμπειρία μιας ταινίας υπάρχουν σενάρια και ήρωες που μοιάζουν να ξεπηδούν ή να ξυπνάνε μέσα από την αυστηρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που πολλές φορές μπορεί να γίνει πιστευτή μόνο άμα τη «δούμε» στο πανί. Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί η τέχνη, γραπτή ή σε σελιλόιντ, έχει τη δύναμη της φωτογραφίας, της αποτύπωσης, του διαχρονικού, εν τέλει της γραμμικής δυναμικής που κάνει τα γεγονότα να παρουσιάζονται στιβαρά αποδίδοντας στο τέλος ένα νόημα στον θεατή, κάτι που στην πραγματική ζωή και χρόνο δυσκολευόμαστε να προλάβουμε και να καταφέρουμε!

Υπάρχουν ταινίες λοιπόν που περιμένουν ίσως το πλήρωμα του χρόνου ώστε να δείξουν τα δόντια τους, να καθρεφτίσουν αυτό που συμβαίνει. Τέτοιες ήταν «Το Τσεκούρι», η «Ιδιωτική Ζώνη» ή το «Δευτέρες στη Λιακάδα», ιστορίες ακραίας ή διακριτικής πραγματικότητας που πια μοιάζουν να παίρνουν οστά και φωνή μέσα από τα δικά μας μάτια αφού πραγματεύονται την πάλη για επιβίωση, τον κοινωνικό διαχωρισμό, την παθητική φθορά της ανεργίας.

Στον απόκρυφο κόσμο του κορπορατικού κανιβαλισμού που ακόμη δεν είχε κινήσει την περιέργεια του πολύ κόσμου, το 2001 ο Λοράν Καντέ αφήνει μια ταινία να βγει έξω και να λειτουργήσει ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία για πολλούς ανθρώπους που έμελλε να χάσουν τη δουλειά τους, να συμπιεστούν μέσα στην θολή και αχαρτογράφητη ακόμη κρίση που δυνάμωνε τον ιστό της υπόκωφα μέσα στην περασμένη δεκαετία, γινόμενη το βουνό που όλοι τώρα σκάβουν στα ορυχεία της.

Ο Βινσέντ(Aurélien Recoing) απολύεται έπειτα από 11 χρόνια αφοσιωμένης εργασίας σε μια εταιρική φίρμα. Αυτό το νέο δε φτάνει ποτέ στην οικογένεια και τους γνωστούς του. Αντιθέτως διαλέγει να διατηρήσει την εντύπωση ότι ακόμη εργάζεται, ξοδεύοντας χρόνο στο δρόμο οδηγώντας, ταξιδεύοντας, προσπαθώντας να καλύψει το ωράριο που μέχρι τότε είχε. Καθώς η πάλη να μην αποκαλυφθεί η ανεργία του μεγαλώνει θα δημιουργήσει μια εργασιακή απάτη η οποία θα τον βυθίσει ακόμη περισσότερο στο ψέμα, στην αγωνία να διατηρήσει την μεγαλοαστική εικόνα που τόσα χρόνια είχε. 

Το σενάριο δεν προσφέρεται για ψυχολογικές ή σινεφίλ ερμηνείες μιας και αυτό που βλέπουμε είναι η έντονη προσπάθεια ενός ανθρώπου να ξεγελάσει τον εαυτό του κυρίως και μετά του άλλους, να συντηρήσει μια ανεδαφική αξιοπρέπεια, να διατηρήσει τη νόρμα που επιτάσσει, στην μεσαία και αστική κυρίως τάξη, μια εικόνα ευμάρειας και στιλιστικής ζωής. Η αγωνία να κρατηθεί κάποιος από την ταξική του ψευδαίσθηση. 

Στο σήμερα πια θα ακούσετε πολλούς να φοβούνται, να τρομοκρατούνται στην ιδέα μιας «φτωχής Ελλάδας», μιας χώρας χωρίς τα βασικά, επιμένοντας να συντηρούν την ψευδαίσθηση του έχειν, του ανήκειν χωρίς να μπορούν να καταλάβουν πώς αποτελούν τους τελευταίους στη σειρά εκλογικεύοντας τα τελευταία «δανεικά» τους.

by Rory