Του
Tomas Alfredson
Η κληρονομιά του Ψυχρού πολέμου
Χωρίς να χρειάζεται κάποιος να είναι αφοριστικός, πρέπει τελικά να βάλει το χέρι του Ευρωπαίος ώστε να δούμε εξαιρετικές ταινίες, τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο. Καταρχάς στην σκηνοθετική καρέκλα υπάρχει ο Tomas Alfredson, ο άνθρωπος πίσω από το απίστευτο Άσε το κακό να μπει, που άφησε κοινό και κριτικούς με ανοιχτό το στόμα πριν κάποια χρόνια ενώ στη συνέχεια έχουμε μια πραγματική dream team ηθοποιών, παγκόσμιου αλλά διακριτικού βεληνεκούς που απογειώνουν κάθε διάλογο και πλάνο: Gary Oldman, Toby Jones, John Hurt, Tom Hurdy, Ciaran Hinds, Mark Strong, Colin Firth… και κάπου εδώ σταματάει η όποια αμφιβολία για τη αξία του φιλμ!
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John le Carré, και ορμώμενη σκηνοθετικά από την εξίσου καταπληκτική σειρά των 70’s, η ιστορία του Σμάιλυ ενός απολυμένου βετεράνου κατασκόπου της ΜΙ6 δεν είναι μια ιστορία για δολοφονικούς κατασκόπους που τρέχουν, πάνε με γυναίκες και βγαίνουν αλώβητοι. Πρόκειται για μια ιστορία μακρόχρονης μοναξιάς, αποκλεισμού και εσωστρέφειας που χτίζει ένας ένας κάθε ήρωας μέσα από κωδικά ονόματα, ψηφιακή λεκτικοποίηση, ακούραστες μεσονύχτιες μετακινήσεις, δωμάτια και πρόσωπα πνιγμένα στον καπνό και στην ηχομόνωση.
Παγιδευμένοι σε ένα οικουμενικό επιτραπέζιο παιχνίδι που φτάνει στο σημείο να κυνηγάει προδότες αλλά στην πραγματικότητα περνάει μέσα από φαντάσματα και ξέπνοες πια εποχές. Ένας κύκλος ευφυών και ακατέργαστων ανθρώπων, με το σενάριο να αφήνει μια άλλου είδους αρρενωπότητα, μοναχική και ανασφαλής να πηγάζει από κάθε πρόσωπο, μπαινοβγαίνουν σε κτίρια, σπίτια, οπλίζουν προαιρετικά τα όπλα τους, ιδρώνουν από το αλκοόλ και την αγωνία, επανενεργοποιούν τα ένστικτά τους για μια όχι τελική παρτίδα σκάκι αλλά για την παρτίδα που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους ορίζοντας το τέλος μια εποχής και τον ερχομό μιας άλλης, μετά-ψυχροπολεμικής, αμήχανης και νεωτερικής όπου πια το φάντασμα είναι ο κόσμος και όχι οι κατάσκοποι.
Σκηνοθετικά πρόκειται για μια ταινία άρτια, ένα επιστέγασμα καλλιτεχνικής ικανότητα του Alfredson που μοιάζει εδώ να αναβιώνει το σκηνοθετικό μεγαλείο ενός Orson Welles και των κατασκοπικών θρίλερ που επιβάλλονταν στην οθόνη με την τεχνική του chiaroscuro(μια τεχνική ζωγραφικής που περιγράφεται ως «φως-σκοτάδι», εννοώντας το κοντράστ αυτών των δύο), αφήνοντας τους ήρωες να καταπίνονται από ημίφως, υγρασία και ζέστη. Μια κλειστοφοβική πανδαισία που υπνωτίζει πραγματικά σε όλη τη διάρκεια των 2 ωρών που διαρκεί.
By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου