Του
Sean Durkin
Καλά κρυμμένη Αμερικάνικη ζωή
Με τρόπο δυναμικό, έτσι που τα Όσκαρ φάνηκαν αρκετά ανόητα και στημένα, τα τελευταία χρόνια ο Ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος έδωσε δείγματα γραφής και προσέγγισης που αποτελούν σταθερή αναφορά μέχρι σήμερα σε συζητήσεις για τις καλύτερες ταινίες από τις ΗΠΑ των τελευταίων ετών. Δίνοντας κάποια ενδεικτικά παραδείγματα όπως Στη Καρδιά του Χειμώνα, Παγωμένο Ποτάμι βλέπουμε πώς κάποιοι δημιουργοί δε φοβούνται να αγγίξουν μια πλευρά της αμερικάνικης πραγματικότητας που δε φτάνει στα δελτία ούτε στα ρετιρέ του Μανχάταν και στις κοινωφελείς ερωτικές περιπέτειες των κατά τ’ άλλα μικροαστών πρωταγωνιστών.
Η άγρια και συντηρητική αμερικάνικη επαρχία, η διαλυμένη οικονομικά ζωή χοντροκομμένων κατοίκων σε κωμοπόλεις φαντάσματα, η διαστροφική θρησκευτική υποκρισία και εξουσία ενός μεγάλου κομματιού αμερικάνων που τροφοδοτούν τη χωρίς νόημα ζωή τους με προσηλυτισμό και ψευδαισθήσεις. Σε αυτό το σκοτεινό σημείο της πιο αμφιλεγόμενης χώρας στον κόσμο πατάει και το δυνατό αριστούργημα του Sean Durkin που με εκκίνηση το Sundance κατάφερε να κατακτήσει περιοδικά, τύπο και θεατές. Με την Elizabeth Olsen στο πρωταγωνιστικό ρόλο η ταινία διαχώρισε θα λέγαμε αυτομάτως συμβολικά τον εαυτό της από την υπόλοιπη κινηματογραφική μάζα: η τρίτη αδερφή των ανορεξικών και κίτρινων αδερφών Olsen διαφοροποιείται κινηματογραφικά όπως και η ίδια η ταινία που χειρίζεται ένα άρρωστο κομμάτι, αυτό των αιρέσεων, πολύ πιο κοντινά και διαφορετικά από όποια άλλη έχουμε δει με ίδιο θέμα(περιμένοντας βέβαια το πολλά υποσχόμενο The Master του Πωλ Τόμας Άντερσον).
Η ταινία με παράλληλα flash backs σε παρόν και παρελθόν πιάνει το νήμα της ψυχολογικής και νοητικής αιχμαλωσίας της Μάρθα από τον αρχηγό και τους ακόλουθους μιας αίρεσης. Με τρόπο λιτό ο θεατής μπαίνει μέσα στην αρρωστημένη ιεραρχία αυτής της σέκτας όπου αναπτύσσεται και συντηρείται όλη η θρησκευτική παθολογία που αναδύεται από την Παλαιά Διαθήκη σε συνδυασμό με την διαστροφική εμμονή ενός συνόλου ανθρώπων που βρήκαν αποκούμπι σε αυτή τη διαστρεβλωμένη κοινωνική ομάδα ως οικογένεια. Καταφέρνοντας η Μάρθα να ξεφύγει θα γίνουμε μάρτυρες της προσπάθειας της να προσαρμοστεί, να επανεισαχθεί στην πραγματική της οικογένεια μη μπορώντας όμως να διαχωρίσει την πραγματικότητα μιας κανονικής ζωής με την παραίσθηση που της αφήσει η προηγούμενη κοινόβια.
Η ταινία μέσα από τις κρίσεις και την ψυχωτική συμπεριφορά της ηρωίδας μιλάει βασικά για το εν-τύπωμα, για αυτό που χαράσσεται βαθειά ως αλήθεια, ως οντολογική αντίληψη του ατόμου που είναι εξάλλου ο στόχος κάθε θρησκείας. Σε μια φυσιολογική ζωή όπου η οικογένεια σχηματίζεται σταδιακά και πρόθυμα η Μάρθα έρχεται αντιμέτωπη με το δόγμα Ενός Πατέρα που γονιμοποιεί όλα τα κατώτερα θηλυκά(όπως έχει γράψει και ο Απόστολος Παύλος φυσικά), το σώμα είναι κάτι ευτελές, ένα φορτίο μόνο και ο κόσμος ανήκει στην σφαίρα της ενότητας όπως και τα αγαθά όπου οι αμαρτωλοί πρέπει να παραδίδουν με τη βία. Η αληθινή οικογένεια θα προσπαθήσει να κατανοήσει τη Μάρθα, να την πλαισιώσει. Το ζήτημα όμως είναι αν τελικά η στρέβλωση μπορεί να αφήσει χώρο στο φως, αν τελικά μπορεί κανείς να γλυτώσει από την ενοχή της διαλεκτής ύπαρξης και της θεϊκής αποστολής. Αν μπορεί να γλυτώσει από το ψέμα.
By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου