Πρόταση dvd: Οι Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου

Του

Παντελή Βούλγαρη

Εμείς… οι άγνωστοι

Κάποτε η Αθήνα άδειαζε, κι αυτό μπορεί να μη νοιάζει όσους μένουν μακριά από αυτήν ή όσους δε τη συμπαθούν αλλά υπήρχαν χρόνια που η μεγάλη και στριφνή αυτή πόλη παραδιδόταν σε μια αρκετά αφαιρετική εικόνα με άδειες κεντρικές λεωφόρους και τεράστια μαυρισμένα κτίρια να μοιάζουν κενά, σαν παρατημένα στην ζέστη και την οκνηρή διάθεση του καλοκαιριού. Οι λίγοι που έμεναν πίσω είχαν την ευκαιρία να την περπατήσουν, να χωθούν μέσα στις κρυμμένες πλατείες της και στην ήσυχη-ναι, πραγματικά ήσυχη- ατμόσφαιρα της βλέποντας την αλλιώς μέσα από τα ελάχιστα φωτισμένα παράθυρα, τις αργές κινήσεις των πεζών και την μελαγχολική αίσθηση που αφήνει η ταχύτητα όταν αποσύρεται.

Για όσους μεγαλώνουν στην πόλη, τα καλοκαίρια υπάρχει πάντα μια αίσθηση πώς μένουν πίσω με κάτι περίεργα βαρύ ή πώς χάνουν κάτι που ίσως υπάρχει μυστικά μέσα στις άεργες ώρες του πρωινού ή στα μεγάλα απογεύματα που έπονται του μεσημεριανού ύπνου, λίγο πριν κανονιστεί μια έξοδος με άλλους αστικούς θαμώνες.

Σαν ένας συγγραφέας που γνωρίζει καλά την πόλη του και τα ανεξερεύνητα σημάδια που αφήνει στους ανθρώπους της, ο Παντελής Βούλγαρης κινεί αργά την κάμερα του μέσα σε παλαιά σπίτια που αναδύεται ακόμη η Αθήνα του παλιού καιρού, ακινητεί πάνω στα πρόσωπα ανθρώπων που είναι μόνοι ή νιώθουν κυνηγώντας ίσως μια έκπληξη, μια γνωριμία, την επαφή που τόσο λείπει από την σκληρή πόλη κατά το χειμώνα.

Η ζέστη μοιάζει να πλημμυρίζει τα καρέ του σκηνοθέτη όσο εκείνος αφήνει σε κάθε πλάνο να σέρνονται μελωδίες του Χατζηδάκη αποτίοντας ένα φόρο τιμής στην Αθήνα που χάνεται, χωνεύεται μέσα σε μια άλλη. Ιστορίες ανθρώπων που αφήνονται σε καφκικά κτίρια και δωμάτια συνομιλώντας με αγνώστους, απολαμβάνοντας τη ραστώνη των άδειων δρόμων και ορόφων, των δέντρων που υπάρχουν μέσα στο τσιμέντο και μοιάζουν πιο όμορφα όταν σταματάς δίπλα τους. Όλα αυτά συνδέουν τα πρόσωπα της ταινίας και τον σκηνοθέτη με την ποίηση που τον χαρακτηρίζει όταν καταπιάνεται με την εσωτερικότητα των ηρώων του, όταν διαλέγει να μιλήσει την κινηματογραφική εικόνα της μοναχικότητας.

Με αυτήν την εξαιρετική δημιουργία ο Βούλγαρης το 1991 άνοιγε τον κύκλο που συνέχισε ακόμη πιο εσωτερικά και βίαια στη εξίσου κορυφαία του στιγμή Όλα είναι δρόμος, δείχνοντας πώς όταν επιλέγει να πλησιάσει τον άνθρωπο τόσο κοντά που πονά παραμένει ένας από τους καλύτερους σύγχρονους έλληνες σκηνοθέτες.

by Rory