Πρόταση dvd: Άδικος Κόσμος

Του

Φίλιππου Τσίτου

Η αδικία της διπλανής πόρτας

Επιτέλους!

Διανύοντας πάλι μια περίεργη και «άνυδρη» περίοδο κινηματογραφικά, όπου αν και οι πρωτοβουλίες σε επίπεδο παραγωγών δεν έπεσαν στην χώρα μας (αλλά αντίστοιχα δεν έπεισαν κιόλας με ελάχιστες εξαιρέσεις, Βλ. Δεμένη Κόκκινη Κλωστή), ο Φίλιππος Τσίτος κατάφερε και επανήλθε με μια ταινία που όχι μόνο δείχνει την εξέλιξη του ως δημιουργό αλλά αποτελεί και μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων(με το υπουργείο πολιτισμού ήδη να την έχει προτείνει για τα 85^α Όσκαρ).

Η μινιμαλιστική και ρεαλιστική προσέγγιση που ο σκηνοθέτης μας είχε συστήσει στην εξίσου καλή και επιτυχημένη Ακαδημία Πλάτωνος εδώ παίρνει καταπληκτικές καλλιτεχνικές διαστάσεις με τη φωτογραφία, τη σκηνογραφία και το μοναχικό αστικό τοπίο που διακατέχει ολόκληρο το φιλμ να συμβάλλουν στη δημιουργία μιας γλυκόπικρης αίσθησης που σταδιακά επιφέρει έναν κόμπο στο λαιμό και μια στενάχωρη διαύγεια της αδικίας που είναι ο κόσμος και όχι που έχει.

Καταρχήν η ιδέα και μόνο ενός αστυνομικού ανακριτή που αποφασίζει να πάψει να αδικεί όσους δε φταίνε ή μπλέχτηκαν άδικά σε μια κατάσταση, είναι από μόνη της ριζοσπαστική και ηθική καλλιτεχνικά, στέλνοντας ένα μήνυμα πώς στην εποχή που ζούμε τα σύμβολα πρέπει να ψάχνονται στο αιρετικό και στο ατομικό στοιχείο που περιέχει κάθε άνθρωπος. Εν συνεχεία βάζοντας τον ίδιο πρωταγωνιστή να διαπράττει ένα έγκλημα προς χάριν αυτής της αυτόκλητης δικαιοσύνης αποσαφηνίζει ακόμη περισσότερο το στόχο του σκηνοθέτη, που θέλει να περιγράψει το λεπτό όριο που υπάρχει μεταξύ σωστού και λάθους, μεταξύ θλίψης και αγανάκτησης, μια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι περισσότεροι. Αργά και προσιτά η ταινία κάνει κοντινό στον μικρόκοσμο που είναι μια γειτονιά, μια πόλη, μια συνεργασία, μια σχέση, για να αναπτύξει μελαγχολικά το πέρασμα των ηρώων από το καλά σχεδιασμένο συμφέρον στο ρίσκο και στην ανάγκη που έχουν οι ίδιοι να εμπιστευτούν τελικά κάποιον τυφλά ίσως, με την δειλή επιθυμία που κουβαλά κάποιος να πιστέψει σε κάποιον ή σε κάτι που αξίζει να υπάρχει(αν υπάρχει).

Με έναν σταθερό και πολύ καλό Αντώνη Καφετζόπουλο στο πρωταγωνιστικό ρόλο, ο ήρωας θα μπει στην αυτοδικία, θα παλέψει για να βρει ένα πρόσωπο που θα δεχτεί όλη του την εξομολόγηση(μια εξίσου καλή Θεοδώρα Τζίμου) και θα καταλήξει να εκπληρώσει κάποιου είδους Νέμεσις που δεν είναι άλλη από τη μοναξιά και εν τέλει την αδικία εις βάρος του, προδομένος από αυτούς για τους οποίους πέρασε στην άλλη άκρη.

Ελλειπτικό σενάριο που αναπνέει, χαρακτήρες που άνετα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένας Τζάρμους ή ένας Νούρι Μπήλκε Τσεϊλάν και μια έντονη τελεσίδικη ατμόσφαιρα που ίσως σε ένα λογοτεχνικό σύμπαν θα ξετυλιγόταν στις πιο μελαγχολικές σελίδες του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Με απλά λόγια: η καλύτερη μέχρι στιγμής ελληνική ταινία της χρονιάς.

by Rory