Πρόταση dvd: Killing them Softly

Του

Andrew Dominik

Η πρώτη αληθής αμερικάνικη ταινία μετά το Νονό

Μη βιαστείτε να αντιδράσετε διαβάζοντας τον υπότιτλο. Η λέξη αληθής αναφέρεται στον τρόπο που στέκεται η ταινία απέναντι στην χώρα στην οποία στρέφει το μεταφορικό της στόχαστρο ενώ ο Νονός αναφέρεται διότι παραμένει και θα παραμένει για αιώνες η πρώτη γνήσια κοινωνικό-πολιτική ανάλυση στον τρόπο που στήθηκε η Αμερική και ο καπιταλισμός: με τη Μαφία(οικονομική και πολιτισμική) και την εξόντωση κάθε εναλλακτικής πάλης.

Το  Killing them softly δε θα μπορούσε να γίνει από Αμερικάνο, κι αυτό γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν λακωνικά, αδυσώπητα και αντικειμενικά να αφουγκραστούν την υπόκωφη παρακμή της πατρίδας τους. Στο τέλος όλοι τείνουν να εκλογικεύουν και να στρογγυλεύουν τις παρατηρήσεις τους. Για αυτό και ευτυχώς για εμάς ήρθε ένας αιρετικός Αυστραλός παίρνοντας από το χέρι ένα αδικημένο σύμβολο του κινηματογραφικού καπιταλισμού(τον Brad Pitt) και απλά παρέδωσε μια ταινία που έρχεται σαν μια ψυχρότατη γροθιά πάνω στη σύγχρονη ερημωμένη υπερδύναμη.

Ολόκληρη η ταινία είναι μια μεταφορά, αυστηρή και ξεκάθαρη, απέναντι στο τι απέμεινε από τη Αμερική μετά το 2001 και τα οικονομικά σκάνδαλα, αλλά και απέναντι σε ποιους έχει απομείνει αυτή η χώρα να την κρατούν σε μηχανική υποστήριξη.

Το έργο ξεκινά με μια απίστευτα έρημη εικόνα καθώς ακούγονται βινιέτες από την μετεκλογική νικητήρια ομιλία του Ομπάμα. Η αλλαγή έχει έρθει αλλά είναι μόνο μια επίφαση. Όσο το έργο προχωρά και μας συστήνονται όλοι οι φτωχοδιάβολοι, εξαρτημένοι και καιροσκόποι ήρωες, ο σκηνοθέτης τοποθετεί  στρατηγικά κι άλλες βινιέτες από προεκλογικές ομιλίες του τωρινού προέδρου αλλά και των προκατόχων του. Ακούγονται σαν background αφήγηση ή από κάποια μίζερη τηλεόραση του σκηνικού. Η αλλαγή ερχόταν αλλά κανείς δε μίλαγε.

Ο Ντόμινικ ήθελε αυτό να είναι η ταινία του, αυτό να μας μείνει και το πετυχαίνει μέσα από αυτόν τον χορό που είναι οι ήρωες του, όλοι κλέφτες, δολοφόνοι, μαφιόζοι. Ένα παιχνίδι πόκερ(οικονομία) στήνεται από τον ίδιο τον διοργανωτή(χρηματιστήριο, στεγαστικά;), κάποιοι ληστεύουν τα έσοδα όντας απελπισμένοι(πολίτες, άνεργοι, οπορτουνιστές;) και τα μεγάλα κεφάλια της μαφίας-που συστήνονται ως εταιρία με αντιπροσώπους- προσλαμβάνουν έναν δολοφόνο(ΔΝΤ; τραπεζίτες;) να εξοντώσει τους υπαίτιους(υπουργούς; Προϊστάμενους; μεσάζοντες;).

Όπως και με τη προηγούμενη άρτια ταινία του(Η δολοφονία του Τζέσι Τζέιμς), ο Ντόμινικ είναι μινιμαλιστικός και αφήνει τους χαρακτήρες να κάνουν τη δουλειά μέσα από τις καθαρές ερμηνείες και την απόκοσμη αίσθηση που αφήνει η στάση τους, η μεθοδικότητα και η αφέλεια τους. Ο ρόλος του Pitt ως επαγγελματία εκτελεστή είναι το κλειδί του έργου, αλλά δε δίνει ποτέ την αίσθηση του νικητή, παρά μόνο μιας εκδίκησης σαρκοφάγας και πραγματιστικής, συνοψίζοντας στην άγρια ειλικρίνεια των προθέσεων του όλη τη σύγχρονη αρένα της ηθικής φτώχειας.

…America is not a country. It’s business. Now pay me…

…και κάπου εδώ ερχόμαστε στα δικά μας…

by Rory