Πολλές φορές η καθαίρεση κάποιων στιβαρών αξιών από το θρόνο της εκάστοτε κουλτούρας ή άλλοτε η αντίθετη οπτική τους απαιτεί ακραίες πράξεις, λέξεις και εικόνες όπως στην περίπτωση του κινηματογράφου και σε αυτό το σημείο είναι που πετυχαίνει μέχρι στιγμής ο Γιώργος Λάνθιμος και Ο Κυνόδοντας. Αντιλαμβάνοντας κάποιος την ταινία είτε ως instant classic (λόγω Καννών;) είτε ως μια γνήσια προσπάθεια να έρθει η πραγματικότητα μιας κοινωνίας πιο κοντά στον θεατή, ο Κυνόδοντας και η αμεσότητα των εικόνων του βάζει τον καθένα να κρατήσει κάτι από αυτόν στο τέλος. Για έναν θα είναι η βία με την οποία ένας θεσμός όπως η οικογένεια εγκαθιδρύεται ψυχολογικά, για άλλον η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που χρησιμοποιούμε ωστέ να μην διαταραχτεί το ιδιωτικό μας σύμπαν. Όπως και να έχει, ο Κυνόδοντας αποτελεί την τελευταία έντιμη κινηματογραφική προσπάθεια-μαζί με τη Χώρα Προέλευσης- που είδαμε τον τελευταίο χρόνο αξίζοντας μια ενδελεχή μελέτη!
by Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου