Before Sunrise
Before Sunset
Του
Richard Linklater
You do something to me…
Paul Weller
Στο βιβλίο του Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα(Εκδόσεις Πατάκη) που κυκλοφόρησε το 1993, ο Αλαίν ντε Μποτόν περιγράφει τον τρόπο που πολλές φορές μπορεί να γεννηθεί ένας έρωτας μέσα από συμπτώσεις και τυχαίες συναντήσεις. Δύο χρόνια μετά, ένα από τα τρομερά παιδιά του Αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, o Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ(Waking Life, School of Rock) χάρισε στην μεγάλη οθόνη μια πανέμορφη και λιτή ιστορία μιας τέτοιας συνάντησης δύο άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, δημιουργώντας εν τέλει ένα από τα πιο πλήρη κινηματογραφικά απωθημένα.
Ο Τζέσι(Ethan Hawke) και η Σελίν(Julie Delpy) συναντιούνται σε ένα τραίνο με προορισμό το Παρίσι για να καταλήξουν σε μια μαγευτική Βιέννη, τριγυρνώντας μια ολόκληρη ημέρα στα τοπία και στους δρόμους της ανακαλύπτοντας την γεύση και την αίσθηση ενός ερωτικού παιχνιδιού που δεν έχει πραγματικά ελπίδες και αύριο, χαρίζοντας τους όμως την ονειρική αυτή αίσθηση που κάθε άνθρωπος σε μια ορισμένη στιγμή της ζωής του έχει. Την αίσθηση πώς μέσα στις άναρχες και απροσδιόριστες κινήσεις, έξω από την συγκαταβατικότητα της καθημερινότητας βρήκε αυτόν ή αυτήν που ίσως ήθελε πάντα να βρει.
Σαν άλλος Woody Allen και πριν αυτός ανακαλύψει τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως το τέλειο ντεκόρ για συναισθηματικά μπλεξίματα, ο Λινκλέιτερ παραδίδει μια απίστευτης χημείας δίδυμο που μέσα από άμεσες στιχομυθίες μεταξύ κυνισμού και νεορομαντισμού πλέκουν την ιστορία ενός ανολοκλήρωτου έρωτα που στην πραγματικότητα αποτελεί μια άψογη ψυχογραφία δύο ατόμων από διαφορετική κουλτούρα και ήθος πάνω στις έννοιες του δεσμού, του σεξ, του έρωτα. Ο Τζέσι, που θα αφήσει την αμερικάνικη στυλιζαρισμένη και κυνική πραγματικότητα για να πιστέψει σε ένα αβέβαιο έρωτα. Η Σελίν που σταδιακά μεταμορφώνει τη γαλλική της φιλοσοφία περί ζωής και σχέσεων σε μια σκληρή απόρριψη αυτής της συνάντησης δείχνοντας την καθολικότητα που έχει αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα. Και οι δύο τους θα υποσχεθούν να βρεθούν στο ίδιο μέρος 6 μήνες μετά μόνο και μόνο για να χαθούν μέχρι…
…μέχρι που 9 χρόνια μετά(2004) ο σκηνοθέτης ξαναφέρνει το ίδιο ζευγάρι ξανά στις οθόνες, αυτή τη φορά στο Παρίσι. Ο Τζέσι είναι πλέον γνωστός συγγραφέας με το βιβλίο του για αυτόν τον έρωτα, παντρεμένος με παιδιά και η Σελίν καλλιτέχνιδα και δεσμευμένη επίσης. Το σενάριο εξίσου καλογραμμένο και υποψήφιο για Όσκαρ, μεταφέρει την επανασύνδεση σε real time συνθήκες όπου πια οι δύο πρωταγωνιστές ρίχνονται σε άλλη μια μακριά βόλτα μέσα στου κήπους και τα μπιστρό της Γαλλική πρωτεύουσας. Οι δυo τους, πιο ώριμοι και πιο κυνικοί αλλά με το ίδιο απροσδιόριστο ερωτηματικό που κουβαλάει η ενήλικη ζωή, αφήνουν λέξεις και υπονοούμενα για κάτι που δεν έχει τελειώσει ακόμη μεταξύ τους, λες και δεν πέρασε μια μέρα, φροντίζοντας για άλλη μια φορά να παρατείνουν το χρόνο που πάλι πλησιάζει προς το τέλος, καλώντας τους αυτή τη φορά να διαλέξουν και το θεατή να βρίσκεται πάλι μπροστά στο ξέφρενο παιχνίδι που στήνει ο τυχαίος πόθος.
Καλοκαιρινή αύρα, ζεστά πλακόστρωτα και ανθρώπινη αδυναμία σε μια πανέμορφη κινηματογραφική διλογία που φιγουράρει μέχρι σήμερα στις τοπ κινηματογραφικές λίστες των καλύτερων Αμερικάνικων ταινιών.
Αφήστε το βινύλιο να γυρίζει και ανοίχτε τα παράθυρα…
By Rory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου