Πρόταση dvd: Όλα είναι Δρόμος (Βιετνάμ)

Παντελής Βούλγαρης

Όλα είναι Δρόμος

Μέρος ΙΙΙ

Βιετνάμ με τον Γιώργο Αρμένη

Το τρίτο και τελευταίο μέρος της ταινίας του συγκεκριμένου αφιερώματος κλείνει με τον πιο δυνατό και σκοτεινό τρόπο φτάνοντας το δρόμο στο τέλος του, στο τελευταίο σημείο και όριο που δεν είναι άλλο από την αποδοχή του κενού.

Με πρωταγωνιστή έναν άρτιο και απροσπέλαστο ερμηνευτικά Γιώργο Αρμένη, ο οποίος βραβεύτηκε για τον συγκεκριμένο ρόλο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο σκηνοθέτης παραδίδει ένα εκρηκτικό φινάλε μέσα από την ιστορία ενός μεσήλικα επαρχιώτη που έχοντας απομείνει μόνος του, χωρισμένος και μακριά από τα παιδιά του, παραδίδεται από πλάνο σε πλάνο στην αβυσσαλέα δύναμη του εσωτερικού πόνου,  του κενού αποζητώντας την λύτρωση μέσα από την παρακμή, συνταιριάζοντας την εσωτερική του αδειοσύνη και σκοτεινιά με αυτή ενός ευτελούς επαρχιακού σκυλάδικου.

Ο Παντελής Βούλγαρης τολμά και εισάγει τον φτηνό και ραγισμένο κόσμο, τα αναλώσιμα πρόσωπα και την επιφανειακή επιβίωση με τρόπο υποδόριο, καθιστώντας σταδιακά το κάθε πλάνο και μια ελεγεία σε μια πραγματικότητα τόσο ζωντανή και οικεία για πολλούς από εμάς που το συναίσθημα της θλίψης και της βραδυφλεγούς φθοράς καταλήγει να είναι μια κρυφή παραβολή πάνω στο ξεπούλημα της ψυχής του ήρωα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον, το μόνο τελικά που μπορεί να νιώσει άνετα, να νιώθει ανώτερος και να είναι κομμάτι του. Ο πρωταγωνιστής σιγά σιγά, παραδιδόμενος όλο και πιο πολύ στη σιωπή, εισβάλλει για μια τελευταία φορά σε αυτόν τον κόσμο, που τόσο καιρό άνηκε και ένιωθε μέρος του με άμεσο σκοπό να τον καταστρέψει, να κατεδαφίσει κάθε κομμάτι και σημείο που ευθύνεται για την προσωπική του πτώση με μόνο όπλο αυτό που τον οδήγησε στην μοναξιά: τα λεφτά και την πλασματική εικόνα ενός εξέχοντος πελάτη.

Η τελευταία αυτή ιστορία δεν μοιάζει να παίρνει συμβολικές διαστάσεις παραμένοντας η πιο απογυμνωμένη και στυγνή, ένα τέλειο κινηματογραφικό σφυροκόπημα του θεατή από φράσεις και ατμόσφαιρες κυνικές και πυρετικές αποτελώντας ένα δυνατό σχόλιο πάνω στην συναισθηματική παρακμή της ενήλικης ζωής, στην παρακμή της ελληνικής επαρχιώτικης νοοτροπίας αλλά και του νεοπλουτισμού που τόσοι άνθρωποι παραδόθηκαν σε αυτόν. Το κενό επικράτησε, οι τοίχοι χτίστηκαν ολοκληρωτικά και ο δρόμος φτάνει στο τέλος του με την κάμερα να απομένει σε απέραντες νυχτωμένες εκτάσεις αφήνοντας τον πρωταγωνιστή να παραπαίει χορεύοντας, όντας για πρώτη φορά αληθινά ο εαυτός του.

By Rory