Του
Michael Mann
Under the city’s velvet blue
Καταρχάς κάποιες φορές πρέπει να φροντίζουμε να αποκατασταθεί η αλήθεια, κι αυτή είναι ότι πολλές ταινίες παραμένουν αδικημένες ή κουβαλούν τον όρο του cult, έναν όρο που ενώ σημαίνει κάτι σοβαρό έχει συνδεθεί με μια αντίληψη β’ κατηγορίας ή με τη νοσταλγία πολλών σε non mainstream θέματα. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι τα 80’s πέραν της γενικής αφέλειας και της κιτς πολυχρωμίας που συνόδεψαν το πέρασμα τους είχαν και σκοτεινές, εξαιρετικές στιγμές όπως αυτές κατά τις οποίες οι Depeche Mode ή οι Cure σκορπούσαν την γοτθική-industrial αισθητική τους ταυτόχρονα με τη χαζομάρα των Duran Duran και των Roxette.
Αγνοημένη από κοινό και κριτικούς η δημιουργία του Michael Mann έμελλε να αποκτήσει το status που της αξίζει πολλά χρόνια μετά κι αυτό εξαιτίας ενός Anthony Hopkins αλλά κυρίως εξαιτίας της εποχής που βγήκε. Οι πιο πολλοί γνωρίζουν την ιστορία του Κόκκινου Δράκου μέσα από την πιο πρόσφατη-μέτρια και άγευστη μεταφορά της με τον Edward Norton χωρίς να ξέρουν πώς πρώτος ο αμερικάνος σκηνοθέτης των απίστευτων The Insider και Heat διάλεξε να μεταφέρει για πρώτη φορά το μύθο του Χάνιμπαλ Λέκτορ στην μεγάλη οθόνη. Και ο τρόπος που το κάνει είναι απλά άρτιος και τόσο ατμοσφαιρικός που έφτασε σε σημείο να διδάσκεται πια σε σχολές κινηματογράφου και να θεωρείται μια σπουδή πάνω στη φωτογραφία, μια φωτογραφία μέσα από τα μαγικά χέρια του Dante Spinotti.
Γυρισμένη μινιμαλιστικά, αφήνοντας τη φιλτραρισμένη μέσα από το βελούδινο μπλε αστική ποίηση που χαρακτηρίζει τον Mann, η ταινία χαρακτηρίζεται από μια βραδυφλεγή ένταση, αφήνοντας τον θεατή να παραλλάσσει συναισθήματα με τους ρυθμούς που τα πλάνα παραλλάσσουν χρώματα προσδίδοντας τη διάθεση του καλού, του κακού, του ατμοσφαιρικού. Και όλα βρίσκονται εκεί: ο τρόμος δε χρειάζεται ημιφωτισμένη σκηνογραφία ούτε κλιμακούμενη κλασσική μουσική αλλά εκφέρεται μέσα από παστέλ αποχρώσεις, ηλεκτρονικές λούπες kraut rock των Red 7 και ambient αριστουργήματα του Kitaro, όλα γύρω από έναν Tom Noonan που σίγουρα είναι ο πιο ψυχωτικός Κόκκινος Δράκος που θα δείτε ποτέ, ψυχρός σα βόμβα βυθού, ψύχραιμος και άρρωστα χαμηλόφωνος, ένα στιβαρό κοντράστ με τον William Petersen στο ρόλο του Will Graham. Στο επίκεντρο του σκηνοθέτη βρίσκεται η σταδιακή παράδοση του πρωταγωνιστή στην εμμονή του δολοφόνου και η πάλη ενός ανθρώπου να κρατηθεί από το μόνο πυρήνα που φαίνεται να το σώζει, την οικογένεια σε μια συμβολική αντιπαράθεση των εννοιών του μοναχικού και ανασφαλούς Κακού με το συντροφικό και υγειές Καλό.Σε αυτή την ταινία βρίσκονται όλα τα standards που μάθαμε από τον αμερικάνο σκηνοθέτη αλλά και μια πρωτοτυπία στην απόδοση του ψυχολογικού θρίλερ. Και αν και βγήκε σε και εποχή που τώρα μας φαίνεται ή ακούγεται γραφική, η συγκεκριμένη ταινία καθόρισε το είδος και είναι ακόμη μπροστά από την εποχή της.
By Rory
